श्रीब्रह्मचैतन्य महाराजांची प्रवचने/२० जानेवारी

<poem> २० जानेवारी

जेथे नाम तेथे राम ।

नामाशिवाय जो जो विश्वास । ते ते अविश्वासाचे कारण आहे खास ॥

नामाविण मानी सत्य । नाही त्याने जोडला भगवंत ॥

नामाविण मानी जग । त्याचा होऊ देऊ नये विटाळ ॥

नामाची जेथे मस्ती । तेथे रामाची वस्ती ॥

याहून जे जे वाटले सुख । ते तेच दु:खाला कारण ॥

देवळे सभामंडपे न येत कामा । ज्याने नाही ठेविले हृदयी रामा ॥

राम करून घ्या आपुलासा । तोडा तोडा जन्ममरणाचा फासा ॥

राम एक दाता । त्याचेवाचून नाही कोणी देता ॥

नामाचे अनुसंधान । प्रपंचात सर्वांचे समाधान ॥

जे जे होईल समाधानाचेच कारण । रामास व्हावे अर्पण ॥

मोह ममता देहाचा अभिमान । हा संसाराचा पसारा जाण । तेथे ठेवू नये मन ॥

नाही देहाला कष्ट देऊ । अनुसंधान न द्यावे बिघडू ॥

नामात आहे समाधान । हा विश्वास ठेवावा पूर्ण ॥

मी मागतसे एक दान । ते द्यावे तुम्ही सर्वांनी ॥

नामापरते नका मानू सुख । रामापायी करून घ्यावे आपणास अर्पण ॥

याहून नको मज काही । एवढी भीक घालावी सर्वांनी ॥

व्यवहार लौकिक विषयाची आवड । हेच परमार्थाला मुख्य येई आड ॥

त्यांना सारावे बाजूस । एक भजावे भगवंतास ॥

नाही सत्य मानू जगी काही । रामाचा आसरा घ्यावा हृदयी ॥

जोपर्यंत देहाचा संबंध । तोपर्यंत लौकिकाची चाड ॥

प्रपंचाच्या थोडया सुखासाठी । नाही अंतर देऊ जगजेठी ॥

चार वेद सहा शास्त्रे । सर्व केल्या स्मृति पारायण ।

तरी पण जोवरी मन नाही झाले स्थिर । तोवर तेथे कोठे समाधान ? ॥

सर्व शास्त्रांचे सार । एक भजावा रघुवीर ॥

नामी ठेवावे लक्ष पूर्ण । तेणे होईल समाधान ॥

नामाची धरावी कास । देहादिक प्रपंचात न व्हावे उदास ।

हे सर्व साधे राखता अनुसंधान ॥

आता करण्याचे उरले काही । हे किंचितही न आणावे मनी ॥

मनाने व्हावे रामार्पण । सर्व सत्कर्म साधनांचा कळस जाण ॥

चित्त ठेवावे रामापाशी । ध्यास असावा त्याचा अहर्निशी ॥

देहाने नाही करता आले । मन रामापायी गुंतवले । रामाने त्याचे कल्याण केले ॥

राम ठेवील त्यात समाधान । हेच खरे भक्तीचे लक्षण जाण ॥

गुरूकडून घेतलेले नाम । पावन करील जगास ।

हाच ठेवावा विश्वास । राम कृपा करील खास ॥

देहाची स्थिती । कायम न राहे निश्चित ॥

ते सांभाळणे आहे जरूर । न विसरता रघुवीर ॥

रामा तुझ्याकरिता राहिलो । हा भाव ठेवावा निश्चित ।शक्य तो स्मरावा रघुपति ॥

हे साहित्य भारतात तयार झालेले असून ते आता प्रताधिकार मुक्त झाले आहे. भारतीय प्रताधिकार कायदा १९५७ नुसार भारतीय साहित्यिकाच्या मृत्युनंतर ६० वर्षांनी त्याचे साहित्य प्रताधिकारमुक्त होते. त्यानुसार १ जानेवारी १९५६ पूर्वीचे अशा लेखकांचे सर्व साहित्य प्रताधिकारमुक्त होते.