श्रीब्रह्मचैतन्य महाराजांची प्रवचने/१० मे

१० मे

देहमनाने व्हावे रामार्पण । <poem>

भगवंताची उपासना । दूर करी सर्व यातना ॥

चित्ताची स्थिरता । भगवंताच्या उपासनेत निश्चितता ॥

देह जरी जीर्ण फार । तरी वासनेचा जोर अनिवार ।

हे जाणून चित्ती । एक भजावा रघुपति ॥

हृदयी करता भगवंताचे ध्यान । नामाविण उच्चार दुजा न जाण ।

त्यात व्यवहाराचे जतन । न दुखवावे कोणाचे अंतःकरण ।

असा नेम ज्याच्यापाशी । राम तेथील रहिवाशी ॥

मी रामाचा, रामा तू माझा । हाच अखंड असावा हव्यास ॥

ऐसे ध्यावे रामाला । की जे जीव प्यार झाले मला ॥

आता याहून दुजे न सांगणे काही । रामाविण जगू नाही ॥

जे जे होणार ते होतच जाते । ते भगवंताच्या इच्छेने घडते ।

ऐसे आणणे मना । याचे नाव उपासना ॥

अखंड रामसेवा ज्याला लाभली । धन्य धन्य त्याची माऊली ॥

स्वार्थरहित रामसेवा । याहून लाभ दुजा न जीवा ॥

राम ठेवा मनी । तो ध्यात जावा मानसपूजनी ॥

वाचेने भगवंताचे नाव । कायेने भगवंताची सेवा ।

चित्ती भगवंताचे ध्यान । आपण राहावे रामार्पण । याहून अन्य सेवा कोणतीहि न जाण ॥

उपासना असावी बळकट । तेथे नसावी कशाची अट ॥

उपासनेचा असावा जोर । ज्याने होईल मन स्थिर ॥

आपले जीवन ज्याचे हाती । त्याची नेहमी ठेवावी संगति ॥

जे जे काही मी करावे । त्याला परमात्मा साक्षी हे जाणावे ॥

मनी न सोडावा धीर । आहे म्हणावे माझा रघुवीर ॥

करावे भगवंताचे चिंतन । होईल स्वतःचे विस्मरण ॥

सर्व आहे रामाधीन । आपण निमित्ताला कारण ॥

रामावर ठेवावे चित्त । जैसे प्रपंची असावे वाटते वित्त ॥

उपासनेचे नर । त्यांनी राहावे खबरदार ॥

आजवर केली भगवंताची उपासना । पुढे त्यात न येऊ द्यावा उणेपणा ॥

सर्वांचे ऐकावे । परी उपासनेपासून दूर न व्हावे ॥

राम माझा देता घेता । राम माझ्या भोवता ॥

रामाविण जगी दुजे । न ठेवावे आणिक परते ॥

एक सद्‍गुरुआज्ञा प्रमाण । हीच रामसेवा जाण ॥

थोर थोर ऋषिमुनि । यति संत साधु यांनी ।

एकच केले खास । रामावाचून न राहू दिले जीवास ॥

ठेवावा रामावर पूर्ण विश्वास । न करावे उपासतापास ॥

उपासनेत राहावे आपण । हेच रामाचे सान्निध्य जाण ॥

स्वार्थरहित सेवा । तीच पावे देवाधिदेवा ॥

जे जे होते काही । ते ते राम करतो पाही ।

हा एकच विश्वास । समाधानाचा मार्ग सत्य खास ॥

जेथे परमात्म्याची सत्ता । तेथे न चाले कोणाचे सर्वथा ।

म्हणून परमात्मा ठेवील त्यामध्ये । समाधान राखीत जावे ॥

हे साहित्य भारतात तयार झालेले असून ते आता प्रताधिकार मुक्त झाले आहे. भारतीय प्रताधिकार कायदा १९५७ नुसार भारतीय साहित्यिकाच्या मृत्युनंतर ६० वर्षांनी त्याचे साहित्य प्रताधिकारमुक्त होते. त्यानुसार १ जानेवारी १९५६ पूर्वीचे अशा लेखकांचे सर्व साहित्य प्रताधिकारमुक्त होते.