Jump to content

श्रीब्रह्मचैतन्य महाराजांची प्रवचने/१० एप्रिल

विकिस्रोत कडून

१० एप्रिल

सर्वस्वी राहावे रामास अर्पण ।

<poem> आता ऐका माझे वचन । मनाने व्हावे रामार्पण ॥

माझे नातेगोते एक राम । हा भाव ठेवून जावे रामास शरण ॥

अनन्य व्हावे भगवंती । जो कृपेची साक्षात्‌ मूर्ति ॥

रामा आता करणे नाही उरले जाण । तुला आलो मी अनन्य शरण ॥

सुखदुःखाचा दाता । सत्य नाही दुजा आता ॥

जाणिवेने जैसे घ्यावे । तैसे मनाने सुखदुःख भोगावे ॥

मी माझेपणाची जोपर्यंत धडपड जाण । तोपर्यंत नाही समाधान ॥

सर्वस्वी राहावे रामास अर्पण । हाच उपाय सांगती साधुजन ॥

रामाला अर्पण व्हावे कोण्या रीती । त्याचा मार्ग सज्जन सांगती ॥

प्रयत्‍नेविण राहो नये । फळाची आशा ठेवू नये ॥

भगवंताला विसरू नये । कर्तव्य या दृष्टीने कर्म करावे ॥

प्रथम राखावे भगवंताचे अधिष्ठान । तेथे व्हावा प्रयत्‍नाचा उगम ॥

अखंड राखावे अनुसंधान । येणे कर्म होईल सहज रामार्पण ॥

वृत्ति राखावी अत्यंत शांत । हेच संताचे मुख्य लक्षण जाण ॥

जे जे घडेल काही । ते ते राम‍इच्छेने पाही ॥

असा करावा संसार । परि असावे खबरदार ॥

त्राता राम जाणुनी चित्ती । निर्भय करावी आपली वृत्ति ॥

थोर भाग्य उदया आले । रामराय घरी आले ॥

आता रामाचे व्हावे आपण । व्यवहार प्रपंच करावा जतन ॥

न दुज्याचा दोष पाहावा । त्याचा आपणापाशीच ठेवा ॥

देह आहे परतंत्र । मन राखावे भगवंताशी स्वतंत्र ॥

मनाने जो बांधला । परतंत्र वाटेल त्याला ॥

शरण गेला रामचरणी । त्याला नाही दुजी हानि ॥

अखंड करावे नामस्मरण । नीतिधर्माचे असावे आचरण ॥

बायकामुले, लहान थोर । यांनी न सोडावा रघुवीर ॥

काळ फार कठीण आला । बुध्दिभेद त्वरित झाला ॥

आता सांभाळावे सर्वांनी आपण । रामाविण न जाऊ द्यावा क्षण ॥

चालले तसेच चालावे । राम ठेवील तसे असावे ॥

माझा राम जोडला हे जाणले ज्याने । त्याला न उरले करणे ॥

राम ठेवील ज्या स्थितीत । त्यात समाधान मानावे ॥

रामास जे करणे असेल । ते तो करील ॥

सदा सर्वकाळ माझ्याशी वास । हाच धरावा हव्यास ॥

त्याला न जावे लागे कोठे । घरबसल्या राम भेटे ॥

जो करील रामपदांबुजचिंतन । तयास नाही यमाचे बंधन ॥

संताची सेवा केली । महद्‌भाग्य घरी आले ॥

एका परमात्म्याशिवाय नाही कोणास शरण । तोच खरा धन्य धन्य ॥

संताचे मर्जीने वागल्यास । कल्याण होईल खास ॥


हे साहित्य भारतात तयार झालेले असून ते आता प्रताधिकार मुक्त झाले आहे. भारतीय प्रताधिकार कायदा १९५७ नुसार भारतीय साहित्यिकाच्या मृत्युनंतर ६० वर्षांनी त्याचे साहित्य प्रताधिकारमुक्त होते. त्यानुसार १ जानेवारी १९५६ पूर्वीचे अशा लेखकांचे सर्व साहित्य प्रताधिकारमुक्त होते.