________________
+ अध्याय चवदावा अगी स्वयंभ शोभती॥ ८७॥ ध्वज वन अकुश देखा । यवांकित ऊर्ध्वरेखा । पाचकादि सामुद्रिका । चरण नेटका हरीचा !! ८८॥ त्रिकोण कातीव इंद्रनीली । तैशी साजिरी घोटीव सांवळी । पाउले सुकुमारे कोवळी । आरक्त तळी पदमभा ॥ ८९॥ पाउलावरी सावळी प्रभा । तळवातळी आरक्त शोभा । जेवीं सध्यारोग मीनला नभा । तैशी शोभा हरिचरणीं ॥ ४९० ॥ नभमंडळी चद्ररेखा । तैशी प्रपंदानी माडणी नखा । पोटया सुकुमार नेटका । जघा सुरेखा जानुद्वय ॥ ९१ ॥ अतिशयें माजु साना । होता अमिमान पचानना । मध्य देखोनि जगजीवना । लाजोनि राना ते गेले ॥ ९२ ॥ अद्यापि ते झाले अरण्यवासी । लाजा मुख न दाविती कोणासी । पहावया हरिमध्यासी । लेप मेखलेसी ते झाले ॥९३ ॥ चरणी नूपुराचा गजर । बाकीअदुवाचा झणत्कार । मस्तकी कुदिलालकभार । सुमनी कवर शोभती ॥१४॥ नानारती अतिगहन । मस्तकी मुकुट देदीप्यमान । सर्वागी सुलक्षण । मूर्ति सपूर्ण हरीची ॥ ९५॥ जे मूर्तीची धरिल्या साये । तहान भूक विसरोनि जाये । जें ध्यानी आतुडल्या पाहें । सुखाचा होये सुदिन ।। ९६ ।। सर्वाग सुदर श्यामवर्ण । ज्येष्ठ वरिष्ठ गंभीर गहन । सुमुख आणि सुप्रसन्न । मूर्तीचे ध्यान करावें ॥१७॥ सुकुमारमभिभ्यायरसागपु मनो दधत् । इन्द्रियाणीन्द्रियार्थेभ्यो मनसाऽकृष्य तन्मन । पुस्ता सारथिना धीर प्रणयेन्मयि सवैत ॥५२॥ सासर्घन्यापफ चित्तमाकृष्यकत्र धारयेत् । नान्यानि चिन्तयेद्भूये सुस्मित भावये मुखम् ॥ ४॥ झणी दृष्टीचा रुपेल न्याहारू। लागतां खुपेल चंद्रकरू । तैशी मूर्ति ध्यावी सुकुमारू। अतिअरुवारू ध्याननिष्ठा ॥९८॥ इद्रियार्थी अतिलोलुप्त । तें वैराग्ये आवरोनि चित्त । माझे ध्यानीं सुनिश्चित । बुद्धिमंत लाविती ॥ ९९ ॥ विषयी आवरोनि मन । अखड करितां माझें ध्यान । मद्रूपचि होय जाण । ऐसें चिंतन करावे.॥ ५०० ॥चिंतनी विकता मन । सविवेक बुद्धिबळें जाण । नि शक करिता-माझें मरण । धारणेवीणं ध्यान ठसावे ॥१॥ धारणा जरी तुटोनि जाये । ध्यानठसा.. तुटत राहे । मन मूर्तीच्या ठायीं पाहे । जडले गये सर्वांगीं ॥ २ ॥ अगप्रत्यगी ध्यानयुक्त । जडोनि ठेले जे चित्ता ते आवरूनि समस्त। चिंताचे निश्चित हास्यवदन ॥ ३ ॥ सर्वही . सांडोनियां जाण । सागोपांग भूर्तिध्यान । चिंतावे गा हास्यवदन । स्वानदधन हरीचें ॥४ा अगप्रत्यंग मूर्तिध्यान । पुढती न करावेंचि गा जाण । ध्याता माझें हास्यवदन । तल्लीन मन करावे ॥५॥ उद्धवे केला होता प्रश्न । कशासारिखं तुझ ध्यान । त सांगोनियाँ जाण । यदात्मलक्षण हार बाल ।। ६ ।। ध्याना आलें ज हास्यवदन । त्यातूनही साडोनि वदन । केवळ हास्याचं करावें ध्यान । हास्यामाजी मन घालूनी ॥७॥ त्याही हास्याचे साइनि ध्यान । हास्यामाजी जो आनंदघन तेथ प्रवेशचावे मन । अतिसावधान निजनिष्ठा ॥८॥ ते आनंदी आनदयुक्त । जाहलिया आपुलें चित्त । आनंदाची उपलब्धि तेथ । होय सुनिश्चित साधकां ।। ९ ।। तारपद चित्तमाकृष्य ज्योति धारयेत् । तब सवा मदारोहों न किंचिदपि विश्वपेट् Pun 'जाहलिया आनदपद प्राप्त । चिदाकाशचि दिसे समस्त । ते चिदाकाशी चित्ता अति १ बोटाच्या साध्याचे ठिकाणी यव किंवा गव्हासारखें चिह २ गायकाळचा रतिमा ३ प्रपदम्पादाम, पायाचा पुढचा भाग ४ गयर ५पाकी-तोरण्या अदू मणजे पायातला तोडा, सापळी ६ पुरळ केशाचे मार ७ पुपानी ८ विशेष प्रकारचे केशवध ५ ज्या मूर्तीचा आश्रय धरिला असतां १. प्रास हा तर १ घटी, पाहणे, फटाक्ष १३शेमल १३चचळ झाले असता १४ अभग १५ सलित मुखकमल १६ अवयपा १७ प्राप्ती.
