" एकच इच्छा आहे. आता मरण लवकर यावं. खूप निवान्त व्हायचंय ... एकान्त हवाय मृत्यूच देईल तो-"
" नाही ... नाही. मी तुला असं अतृप्त मरू देणार नाही. बरीनला शामली हवी होती. सुंदरसं घर हवं होतं. तो तसाच मेला. अतृप्त राहिला ... मी तुला घर देऊ शकणार नाही.
.... पण माझे हे रेशमी केस ... मी माझं मन. असीम ! आता उशीर नको. मृत्यूच्या वाटेवरून जाताना एका सुंदर स्वप्न सत्यात आकंठ डुंबून घ्यायचंय मला. प्लीज...असीम..."
असीमचे शब्द तोडीत ती आवेगानं म्हणाली होती. आपल्या घनदाट केसांचा पिसारा त्याच्या अंगावर उधळून तिनं स्वतःला त्याच्या बाहूत झोकून दिलं होतं.
काल पहाटे असीम निघून गेला.
असीमचं शरीर तिला आठवत नाही. सतत आठवताहेत दोन तृप्त डोळे. मृत्यूची वाट शोधणारे.
शिडीवर चाहूल लागते. मनीष आत येतो. त्याच्याही डोळयांत आहे एक उध्वस्त्, भीषण भाव.
" असीमला पोलिसांनी गाठलं. त्यानं स्वतःच स्वतःच्या अंगावर पिस्तुल झाडून घेतलं. रीना, मलाही वाटतंय की उद्याचा दिवस माझ्यासाठी असेल की नाही !
"... तुला घर हवं होतं, भुरभुरत्या जावळाचं इवलंसं बाळ हवं होतं. काहीच दिलं नाही मी. द्यावं, द्यायला हवं असं वाटलंच नाही. पतिपत्नीचं नातं जोडलं होतं केवळ सोयीसाठी. पण आज मला तू हवी आहेस. तुझा आधार हवाय."
असं म्हणत मनीष तिला जवळ ओढतोय. पण रीनाच्या थंड शरीराला आठवत असतात, असीमचे दोन तृप्त डोळे. सरणाच्या वाटेवरून संथपणे जाणारे.
* *
