तो बहुधा सगळ्यांच्याच हातून आणि प्रत्येक वेळीच सांडत असावा. मग एक रागीट नजर. बहुधा बापाची किंवा कर्त्या भावाची.
एकूण चहापोहे बरे आहेत. या दिवसातही खोबरं नि शेंगादाणे घातले आहेत.
'पोरगी निबर वाटते नाही ?'
'नाकही पसरट आहे.'
'रंगही बेताचाच. तकाकी नाही.'
' च्यायला अंगानं तरी गच्च असावी की! नोकरीचे पाचशे पंचाहत्तर रुपये एवढीच जमेची बाजू.'
उषानं आजही रजा दिलीय.
'आजारी आहे ?'
'इश्श्य ! इंदे, तू तरी फालतू इनोसन्सचा आव आणतेस. लग्न झाल्यावर कोणता आजार होणार ग ? '
'आता तर झालंय लग्न. महिना झाला असेल.'
'लग्नात न्हायली होती. नि लगेच मुटुरगुम्. नि मग नवव्या महिन्यात पोर-'
'खर्रऽऽच्च ? इश्श्य ऽऽ !'
दोन वांझ कळा. ओटीपोटाकडे धावणाऱ्या.
'आपले डोळे मिटायच्या आत पोर उजवायला हवी!
'तुम्ही रात्रीच्या बाहेर गप्पा मारीत बसता. सैपाकघरात अरुण नि सूनबाई. पोर मधे एकटीच. आता जा कशा-'
'बिजवर का होईना, बघायला हवा... आताशा पाय नि कंबर फार धरते.'
