________________
१०४ श्रीएकनाथ. उमीचंद--(एकीकडे ) एनी जोडे बकवाथी शुं ! मात्र म्हारो वखत नकामो जाय छे. ( उघड ) तुं हवे निरांते सुई जा. हुं घडीएक रही, तने बोलावं, त्यारे आवजे. - मोहना--म्हारे शुं करवू छे आवीने ! म्हारा मा बापे दस हजार रुपीया लईने तमने आपी, तेनो तमे खंगवाळवा बेठा हो, एम मने । लागेछे. रातना वार बार वागा सुधी तमे बहार फरो छे, ते परथी तमाझं मन म्हारा उपर केटलुं छे, ए जणाईज आवे छे. हुँ मोई । तमारी सेवामां अटवाई मरूं छु, पण ते तमारा लेखामा ए नथी. हवे हुँ एक अक्षरे बोलवानी नथी. ( रुसते.) उमीचंद (एकीकडे) दस हजार रुपया गयानुं ज्यारे मने सांभरी आवे छे! त्यारे मारुं शरीर उभुं बळे छे. मने राते डंघ पण आवती नयी बाकी मोहना नां पगलां आ घरमा थयां, त्यारथी दश हजार तो शुं, पण ते करतां दसगणा रूपीआ मच्या. छे तो सारा पगलानी. पण मिजास बहु ( तिला समजावितो व उघड बोलतो.) वहाली, हुं आजथी घरमां आव्या पछी आ जमाखरचनो चोपडो पलंगपासे कदी लावीश नही. रोज दिवामा बत्ती पडी एटले तारी सेवामां हाजर रहीश. ताहारो संतोष तेज म्हारो मोक्ष. ताहारूं कल्याण तेज म्हारू स्वर्ग. ताहारी चाकरी एज म्हाळं काम. ताहारां घेरणा तेज म्हारा देव ! मोहना--अने म्हारा लुगडां ? उमीचंद--खरेखर हुं भुल्यो ताहारं लुगडं तेज माहारूं पागडुं. ( श्रीखंड्या सातशे रुपये घेऊन येतो. उमीचंदाच्या नांवाने हाका मारतो.) मोहना--रात्रे पण गन्हाकने घेर बोलावो, एटले रात बथी तेनी जोडे बोलवामांज जाय. आटली रातना कोण मुवो आव्यो छ, लावा तेनी छाबडी खंखेरी नायुं ( दार उघडून श्रीखंड्यास मारावयास धांवते.) उमीचंद-अरे तुं ए बोले छे के चकेछ ? कोई मोठं माणस. हशे, नहीं तो कोटवालनो शिपाई हसे. अने ते गस्से थसे ने आपणने मारसे. मोहना--बोलो शुं जबाब आपुं !
