________________
श्रीएकनाथ. प्रवेश ६ वा. स्थळ--उमीचंद वाण्याचें घर. (उमीचंदाची बायको मोहना पलंगावर रुसून बसली आहे.) मोहना-(स्वगत ) हमेशा पैशा पैशा! मारा घरवाळानें पेशा शिवाय बीजू कई देखातूंज नथी. रातना बार बार वागालगण पण घेर आववानी फुरसत नथी. वे वागे जमीने उघराणी करवा गया छे तेनो हजी पत्तो नथी. एमने खावान सुधां सांभरतु नथी. पैसो, पैसो! बीजी कांइ वात नही. मने लागे छे के, मुवाहसे त्यांथीए पैसाने माटे फरी बेठा थसें. मा, बाप, भाई, बेन, कोई नही. हुं आवी रुपाळी-शुं हुं रुपाळी नथी.--ते पण नहीं ! एमने जो कोई एम कहेके बाइडी छोडी दे, तो आटला हजार रुपया आपूं, तो एकदम छेडो फाडी आपे जो. मने एनो बहु गुस्सो आवे छे. में कह्युं के आपणे छोकरां छैया थतां नथी. माटे लावो, आपणे काई कशी जई तीर्थयात्रा करी आवीये, देवने काई मानता बानता चढावीये, साधु संतने संतोषीए तो तेमनी रुपाथी, काई फरजंद थाय. पण ते मान शू ! मने केहेके, तारे जोइये तो काशी अने रामेश्वर जा. म्हारे ! म्हारे पैसा एज विश्वेश्वर अने रामेश्वर, पंढरीनाथ अने जगन्नाथ, पैसो एज मारां माबाप, पेसो एज मारा भाईबेन, अने पैसो एज मारी बाइडा. एवा माणसने यूं करवं ? पैसो तो पुष्कळ होय, पण कोई खानार न हाय, तो पेसो एकठो करीने शुं करवं ? एवा पैसावाळाने जीवता चारना बीक अने मुवा पछी सरकारनी बीक. छोकरा छैया होय, तो घड पणमां उपयोगी पडे तेवां ? पैसा आपीने भाडे आणेला माणस कई कामे लागे के बा ! (उमीचंद हातांत वही घेऊन प्रवेश करतो ) उमीचंद-(स्वगत ) हजी मोहना कंई सूती होय एम लागत नथी. झारा मनने के ए सूती हसे ए सूई जाय एटले मारे निरात, नहीं तो मने हिसाब तपासवा दे नही, अने कई कंई बात काहाड्या
