इस्टेटीत सर्व अलौकिक खजिना भरलेला असायचा. म्हणजे असं की गोट्या खेळायचो. गोट्या दगडाच्या असायच्या तशा काचेच्यापण! दगडी गोट्यांनी काच गोट्या फोडायला मोठी गंमत यायची. मित्राची गोटी फुटली की आसुरी आनंद मिळायचा. त्यातून पुरुषार्थ सिद्ध व्हायचा. मित्र हेन्नी ठरायचा म्हणजे हरलेला शत्रू. मी गंड ठरायचो. म्हणजे अजिंक्य... जगज्जेता सिंकदर झक मारायचा. त्यातही खेळ बघायला मैत्रिणी असल्या की चेव यायचा. त्या काच गोट्या बिलोरी असायच्या. पाणीदार, नक्षीदार, गोलगोल, चमकदार, डोळे भरभरून पाहात राहायचो त्या गोट्यांना. गोट्या किती वेळा मोजाव्यात, परत उठल्यावर, अभ्यास करताना मध्येच, शाळेत जाताना, परत आल्यावर मित्र जमले की हमखास! वाटायचं की मोजल्यावर वाढतातसंख्येने, आकाराने, रंगाने, प्रकारांनी. त्या गोट्या लपवून ठेवायची जागा म्हणजे झंप्री. झंप्री वारंवार बदलायची. कुणी डाका घातला तर... मनात सारखा संशय. मित्रांचा, भावांचा, आईचा. स्वतः सोडून सर्वांवर संशय. जग सारं जोर वाटायचं. आपला तो अलिबाबाचा गुहेतला अलौकिक खजिना लुटायला टपलंय असं सतत वाटत राहायचं. त्या काळजी, चिंतेतून झंप्री सारखी बदलत राहायची. मांजरी आपली पिलं या जागेवरून त्या जागेवर नेती तशी. नित्य सुरक्षित, गुप्त जागेचा शोध सुरू असायचा. ही जागा प्रत्येक वेळी मात्र कुणी नसताना ठरायची. कधी वर, कधी खाली, कधी अंधारात, कधी आडाला, कधी बिछान्यात कोंबलेली, कधी फडताळ्यावर, कधी डब्यात, पेटीत, दफ्तरात. विशेष म्हणजे प्रत्येक निवडलेली सुरक्षित झंप्री वस्तू लपवून ठेवली की असुरक्षित वाटायला लागायची. हुरहूर लागून राहायची. कोणी चोरेल का? पळवेल का? लुटेल का?
