झंप्रीतल्या इस्टेटीत सारं जग लुटून भरलेलं असायचं. गोट्यांशिवाय काचांचे तुकडे, रंगबिरंगी दगडे, शंख, शिंपले, गजगे, मोरपिस, बांगड्यांचे तुकडे, डुला-माळांचे ओघळलेले मणी, अंगठ्यांचे खडे, तुटक्या वस्तू, स्कू, बोल्ट, खिळे, सारा मायाबाजार, मीना बाजार भरलेला असायचा. कागद, कपटे, चित्रं आणि खरं सांगू का? विड्या-सिगारेटची थोटकंही असायची. चोरून प्यायची नक्कल करण्यासाठी जमवलेली असायची. मित्र जमले की आम्ही खोट्या काड्यापेटीने ती शिलगवतही असू. गॅगमध्ये एकादा मित्र पंटर असायचा. न भिता कश खेचायचा. घरात चिटपाखरू नसलं तरी आमच्या मनाभोवती सान्यांची भूतं भटकत, घिरट्या घालत राहायची. मी बुळा, भित्राच. काही गैर करायचं म्हटलं की लागले हात थरथरायला... पाय लटपटायला... घामाघूम... धामधूम!
पुढे मी मोठा झालो तशा झंप्रीतल्या वस्तू बदलल्या. वस्तूंची जागा पुस्तकांनी घेतली. खेळ बदलले. व्यापार, सापशिडी, लिडोचा पट मांडला जाऊ लागला. सापाची आशंका नि शिडीची आकांक्षा! तोच संशयाचा खेळ ऊन सावली बनून फेर धरत राहायचा. तिकडे तबकडीवर दुरून कुणाच्या तरी घरा-खोलीतून तान ऐकू येत राहायची... ‘संशय का मनी आलाऽऽ' मित्र-मैत्रिणी त्याच पण त्यांचा जीव नि जागा एव्हाना बदलल्या होत्या. मनी हुरहूर वाढलेली. मी शिकायला कोल्हापूरला गेलो तरी प्रत्येक दिवाळी, मेच्या सुट्टीत केव्हा पंढरपूरला जाईन असं व्हायचं. विठोबा काही माझा बॉयफ्रेंड नव्हता पण एव्हाना मीच बॉयफ्रेंड झालेला... कुणाचा तरी. जिगरी दोस्त आता खलनायकाची भूमिका वठवता झाला होता. गॅगमध्ये क्षणाक्षणाला अकारण, सकारण पक्षांतर होत राहायचं. कधी पत्त्याच्या डावात झब्बू मिळाला म्हणून, तरी कधी क्रिकेटमध्ये सिक्सर मारली म्हणून, कधी तो त्याच्याशी लगट करतो म्हणून, तर कधी 'ती' त्याच्याशी बोलते म्हणून. आता माझी झंप्री वस्तू ऐवजी काहुरांनी भरलेली होती. झंप्री एव्हाना व्हर्च्यअल होऊन गेली होती. या झंप्रीत आता भूतं नाचायची तशी स्वप्नंही धिंगाणा घालायची! बरं या झंप्रीचं रूप, स्वरूप आता बदललेलं. इथं चोरीचं भय नव्हतं. ही झंप्री मानसिक, भावनिक भिंतीनी घट्ट, टाइट होती. शेरलॉक, शर्विलकाची भीती नव्हती पण आभासी भय सारखं पिच्छा करत राहायचं. मीच भूत झालो होतो. मनात सारखा परी सिंड्रेला, रानी रूपमती, पदमिनी नाचत असायची. 'आतून कीर्तन वरून तमाशा' असा गंडीव-फशिवचा लपंडाव नित्याचा.
