संगीताचा नाद
संगीताची आवड माझ्या जीवनात लहानपणापासून आहे, असे दिसत नाही. माझ्या वडिलांना तबल्याचा थोडासा नाद होता. एखाद्या वेळी कीर्तनाच्या कार्यक्रमात ते तबल्यावर साधा ठेका धरीत. पण यापेक्षा अधिक नाद त्यांना नव्हता. आमचे कुरुंदा गाव संगीताचे अतिशय नादी होते. माझे एक चुलते, अर्थात दूरचे चुलते-शास्त्रीय संगीताचे चांगले दर्दी होते. एक चुलत भाऊ तर अजून गातो. धाकटा भाऊ तबल्याचा चांगलाच जाणकार आहे. पण मला स्वतःला लहानपणी गाणे ऐकण्याची फारशी इच्छा झालेली दिसत नाही. गाण्याचे कार्यक्रम होत. पण मी त्यांना जात नसे. घरच्या मंडळींसह जाणे भाग पडले, तर कार्यक्रमात मी झोपी जात असे. लहानपणापासून वाच-
नाची जशी उत्कट व उदंड ओढ मला माझ्या ठिकाणी दिसते, तशी संगीताविषयी दिसत नाही. मला गुणगुण करण्याचीही सवय नव्हती. शास्त्रीय संगीत तर सोडाच, पण भावगीते, सिनेमातील गीते हीही कधी म्हटल्याचे मला आठवत नाही. आयुष्याची पहिली सोळा वर्षे अशी संगीतशून्यच गेली.
अपवादाने नियम सिद्ध होतो असे म्हणतात. त्यानुसार अपवादभूत प्रसंग सांगायचा तर असे आठवते की, लहानपणी मी गायनाच्या एका वर्गात दोन महिने जात होतो. संगीताच्या चतुर गुरुजींनी आठवड्याच्या आतच मला गाता येणार नाही हा निर्णय घेतला व मला हार्मोनियमवर वसविले. एका आठवड्यात मी दोन पट्टया मोडल्या म्हणून त्यांनी मला तबल्याकडे
