(स्थळ तेच. रूपा निघून गेल्याने बापूला धक्का बसलाय. तो डिप्रेसडू आणि
नर्व्हस मूडमध्ये आहे. लता त्याला सांभाळून घेते आहे. रूपाच्या रूममध्ये बापू
आवराआवर - साफसफाई करतोय.)
बापू: सगळं नीट आवरायला पाहिजे. पोरीला वेळ मिळत नव्हता.
लता: बापू, बापू 5 कुठं आहेस ? ती ही रूपाच्या रूममध्ये येत. अरे,
काय करतोयस ?
बापू: अग आवरून नको का ठेवायला सगळं. पसारा कितीय ?
लता : कुठं पसारा आहे ? चल तू बाहेर .
बापू: थांब मला व्यवस्थित ठेवू दे सगळं. (तो खोली पुन्हा लावायला लागतो.)
लता: असं काय करतो बापू, काल तूच तर आवरली होतीस ना रूम !
बापू: रूपाची खोली म्हण. ही 'रूपाची खोली' आहे. तुला आठवतंय,
लग्न झालं तेव्हा आपण गावाकडं पहिल्यांदा गेलो होतो. तिथं होतं
प्रत्येक खोलीवर लिहिलेलं...
लता: हो. देवाची खोली -
बापू: देवाची खोली नव्हती, देवघर म्हण. हॅ: म्हणजे तुला काहीच
आठवत नाहीये. उगीच हो हो म्हणतीयस.
लता: नाही रे आठवतंय ना. दादांची खोली, अप्पूघर आणि ती कोठीची
खोली. कोठीची खोली म्हणजे काय, असं मी विचारलं होतं तुला ?
बापू: हं, आत्ता आठवतंय तुला. कोठीची खोली म्हणजे अन्न धान्याची
खोली. सगळं तिथं साठवून ठेवलेलं असायचं.
लता: आणि अप्पांनी स्वत:च्या खोलीला 'अप्पूघर' असं नावं दिलं होतं.
बापू : तशी ही रूपाची खोली.
लता : (विषय बदलत) तुला ती गावाकडची तानूताई आणि पखालबुवा
आठवतो का रे ?
बापू : तानूताई ? हां. तिला अटक केली होती.
लता: बघ ना. तीन-चार महिन्याच्या नातवाशी झेलाझेली खेळायला लागली.
बापू: घरात नवं कुणी येणं हा आनंदाचाच भाग असतो. त्यामुळं तर
जगण्यात उत्साह येतो.
रुपक । ४५ ।
