एक दिवस अचानक तो मर्मभेदक मधुर गंध श्वासातून थेट मनाच्या गाभाऱ्यात भिनला. रस्त्यातून मी घरी येत होते. मी चमकून भवताली नजर टाकली. सुशी नाल्याच्या अल्याडच्या शिरिष-वृक्ष, फिक्कटपोपटी हिरव्या, चवरीच्या आकाराच्या गोंडेफुलांनी बहरलाय. दुरून पाहिलं तर पिवळ्या रंगाच्या वाळक्या पट्टाड्या शेंगा अंगावर खुळखुळतांना दिसतात. जवळ जावं तर नाजुक चवऱ्या झुलवीत सुगंधाची पखरण करणारे फुलते झाड. ही चैत्र पाडवा जवळ आल्याची नांदी. घरी आल्यावर पहिल्यांदा आईने कुंडीत लावलेल्या मोगरीच्या वेलीकडे मी धावते. तिथेही टप्पोऱ्या कळ्यांनी वेल लगडली आहे. वसंतातली प्रत्येक सांजवेळ विविध सुगंधी लहरलेली.
मंद मंद मंद वात
मधुर गंध ने जगात
हा वसंत रंग भरित
जगती येतसे पहा
बहरल्या दिशा पहा....
वसंत बापटांच्या 'अन्नदाता' या शेतकरी जीवनावरच्या नृत्य संगितीकेवर, सेवादल कला पथकात नाचतांना कवितेचा अर्थ वयाच्या दहाव्या वर्षी कळला नव्हता. पण तरुणाईची चाहूल लागताच निसर्गातल्या आणि जीवनातल्या वसंतऋतूचे वेगळेपण जाणवू लागले... अंगणात गुलमोहर बहरु लागला.
