"दिदी, चायनीज एम्बसीत फॅक्स येऊन पडलेत म्हणे. माझं नाव त्यात असेलच नाही का?"
या प्रश्नानेही डोळे भरून येतात माझे. वाटतं बीजिंगला जाण्यातला उन्मुक्त आनंद कुठेतरी दुखावलाय.
शब्दांचा पोकळपणा... वाळलेपण अगदी आतून जाणवतो. बीजिंगच्या दिशेनं जाण्याची ओतप्रोत तयारी करून आलेल्या, परदेशवारीचा आगळा आनंद, ऊर भरून घेण्याच्या उत्सुकतेनं बहरलेल्या या मैत्रिणींना, आम्ही आमची सहानभूती शब्दातून... डोळ्यातून...हात दाबून दिली, तर त्याच्या उरातलं वादळ शांत का होणार होतं?
...तर या मैत्रिणींना दिल्लीत ठेवून २७ च्या रात्री आम्ही अनेकजणींनी दिल्ली आंतरराष्ट्रीय विमानतळ अक्षरश: ताब्यात घेतला. ओढणी...घागरा नि चांदीचे दागिने घातलेल्या राजस्थानी मैत्रिणी. भवरीबाई...नोरती. शरारा घातलेली अहमदबादची राबिया. शेकडोजणी. त्यातील दोन पाच अनुभवी बाकीच्या आम्ही 'नवशा'च. ते दृश्य पाहत असतांना मला मीराबाईचं भजन आठवलं. युनिफेम इंडियाने २६-२७ ला बीजिंग तयारीची कार्यशाळा घेतली होती. त्याची सुरूवात विद्या राव यांनी त्या भजनाने केली होती. विद्या रावचा सूर... साक्षात मीरा गातेय असा भास. ऐकतांना आपणही 'मीरा'! मीरा म्हणते... मी त्या न पाहिलेल्या देशाला चाललेय. अंगात 'धीरज का गागरा' पहेनलाय आणि अंगभर 'सच की ओढनी' पांघरलीय. तो न पाहिलेला देश. मला नक्कीच गवसेल. या भजनाचा अर्थ सांगत होती कमला भसीन.
तबही जो जमाना बदलेगा...
असे अगदी खेड्यातल्या बाईच्या कानात विश्वासाने सांगणारी कमला.
"...गेल्या काही वर्षात आपण खूप काही शिकलो आहोत. रडणं फेकून दिलंय आपण. तरीही एकत्र येऊन 'बीजिंग' च्या न पाहिलेल्या रस्त्याने आपल्याला जायचं आहे. समता-प्रगती-शांतीचा नवा प्रदेश शोधायला आहे..."
आणि याच वेळी माझ्या पलीकडे काही तामिळी नि केरळी भगिनी एकीमेकींशी तामिळ व इंग्रजीत बोलत होत्या. आमच्या कन्नड मैत्रिणींना ते सारं समजत होतं. त्यात त्याही सामील झाल्या. पण आम्ही मराठी. गुजराथी मैत्रिणी मात्र निर्विकार नजरेनी ते दुरून न्याहाळत होतो...
