मोरोपंतकृतस्त्रीपर्वआर्या. नगरी सशोक संजय कळची सविस्तर वृको- धृतराष्ट्र पडे मूर्छित सोसील शोक किति सुन येउनि धृतराष्ट्र-राज- सदनातें दर के तदुर्योधनो रुकदनातें भासे त्या ताप तो न वांचविसा मेले अवरादिसांत पांचविसा २ रकत-शोक-विषासि भैर्ग हो राजा श्रम त्यासहि कथिल गर्ग होरा ज्या ३ बा साठसहस्त्र पुत्र संगराचे सर्वप्रिय अतिथि शक-नगराचे ४ १ - त्याला विदुर म्हणे या भवेकांतारी शिरतां मेले शतमात्र तुझे किति शोक करिसि झाले कोलोपद्रुत लोक न आम्हा तुम्हामशानीं ६ पायेचि त्राण हा निजायाचें पावोनि माणहानि जाया चें पावायें तुजपासनि पुत्रांच्या सतिळ आजि तोय श घेतो अमृतमद जें येता जो उदक पाजितो यश तें अंध म्हणे बाज्यांहीं पाजावें त्यांसि सलिल पाजीव परि मज पाहुनि म्हणतिल हा आला मूर्त कलि लुपा जीव ७ अंतःपुरीं बहाया जा गांधारी पृथा रूना सौर मानू मड्दयाहुनि पवि-कठिनत्वा हथा सेनासीर बाहिर काटुनि विदुरें. वैसविल्या सर्व बायका यांनी त्यांच्या नसाहिले जन- हकपाताद्यसरख काय कायानी हाहाम्हणताच राजा सर्वातस्त्रीजनासह निघाला वाटे चोरांनी त्या सोर्थावर घातला गहनिं घाला १ नकोदर-कृत-दुर्योधन- ऊरु-कदन- भीम सेना नें के ले ले दुर्योधना यामां ड्यांचें कदम ९भंग ] त्यातें,२ शिव, ३ संसार रूप भरण्यामध्ये, ४ मुहूर्त, ५ सग रराजाचे,६काल-उपद्रुत- कालानेपीडिलेला प्रवेशकर, मत-हृदय - माझ्या हृदयाहून, ९इं द्र, १० पाल रखत, ११ देहानी, १२ समुदायावर, १३ वनांत, + वयाच्याकठिणपणा ला, + जन-दृक्यात-आदि-अफ रख- लोकांच्या दृष्टिआपणा वरण्डतील इत्यादिव सुरव.
