Longfellow.
मराठी भाषेंत आजकाल जर मोठी कोणती उणीव असेल तर बालवाङ्मयाची होय. सोप्या भाषेत लिहिलेलीं, वर्तनाला चांगलें वळण लावणारी, चटकदार व मधुर भाषेत बोध व रंजन करणारी, ब पौराणिक, ऐतिहासिक व आधुनिक अनुकरणीय थोर विभूतींची चरित्रें कथन करणारी, पुस्तकें आपल्या मराठी भाषेत फारच थोडर्डी आहेत. आज- काल जिकडे तिकडे कांदबया व नाटके यांचा सुळसुळाट झाला आहे. कांदबया व नाटकें किती झाली तरी काल्पनिक खण्या घडलेल्या गोष्टींनीं जसा मनावर परिणाम होतो तसा कल्पित कथांनीं होत नाहीं. यामुळे कोणत्याही वयांत कावया व नाटके यांच्या वाचनापेक्षां थोर पुरुषांचीं व स्त्रियांची चरित्रे वाचणें हें अधिक चांगले हे सांगावया- सच नको. बालवयांत तर कांदबऱ्या व नाटके यांच्यापेक्षां सद्वर्तन- प्रवर्तक नमुनेदार चरित्रेंच वाचनास अधिक योग्य. कादंबऱ्या अथवा नाटकें जरी चांगली असली तरी त्यांचेपासून नुसती करमणूक होते; यामुळे त्यांच्या वाचनांत जाणारा काळ फुकट जातो असेंच म्हटलें पाहिजे. ही गोष्ट झाली चांगल्या कादंब-यांची व चांगल्या नाटकांची. पण अलीकडे भराभर प्रसिद्ध होणाऱ्या कादंबऱ्यांकडे व नाटकांकडे नजर कल्यास असें दिसून येईल कीं, बहुतेक कांदबया व नाटकै युवयुव. तींच्या प्रेमकथांनीं ओथंबलेली असतात. अर्थातच कोमल बालकांच्या व बालिकांच्या मनांवर त्यांचा अतीशय वाईट परिणाम होतो व कधीं कधीं तर या बिचान्या कोमल बालकांच्या व बालिकांच्या शरीराची व
