भाषांतर करतांना बहुतेक श्लोकांच्या ठिकाणी पद्य आणि
गद्याच्या ठिकाणी गद्यच ठेविलें आहे. आतां ताल सुरावरील रागबद्ध पवें घालतांना आपल्या नाटकांतील
पात्रांचा त्यांनी विशेष विचार केला असावा असे दिसते;
व पात्रांचा आवाज आणि ह्मणण्याची तन्हा याला अनुसरूनच त्यांनी बहुतेक पयें घातली आहेत. ह्मणजे दुष्यंताचे काम करणारे मोरोबा वाघुलीकर, तेव्हां त्यांना
लावणीच्या धर्तीवर ह्मणतां येतील अशी पुष्कळ पयें
घातली आहेत; व नाटेकर गवयी ढंगाने गाणार तेव्हां
त्यांना त्याप्रमाणेच पयें ठेविली आहेत. आण्णा स्वतः
कण्वाचे काम करीत, तेव्हां आपणास ह्मणतां येतील अशी
त्यांनी वेगळी पद्ये केली होती व ती शाकंतल नाटकाच्या पुस्तकांत अखेरीस छापलीही आहेत.
आरंभी आण्णांनी शाकुंतल नाटकाचे चारच अंक
बसवून त्याचा प्रयोग केला, व पुढे तें साग्र बसविलें.
आतांप्रमाणे त्या वेळी सुरांची भरती करण्यास: मेंटी*
नसल्यामुळे तंबुरे आणि सारंग्या लावून सुरांची भरती करीत, व त्यांच्या नाटकांत त्या वेळच्या बहुतेक पात्रांना :
शास्त्रोक्त रीतीने गाण्याची पद्धत माहित असल्यामुळे
* या वेळी नाशिककर हरिदासबुवांच्या मागें मात्र एक
सुरांची पेटी होती. याखरीज दुसरी पेटी पण्यास कोठे दृष्टीस
पडत नव्हती. आतां पेट्या इतक्या झाल्या आहेत की, तिच्या
शिवाय तमाशही अडूं लागले आहेत!
