( सु.) (६७ आतिथ्यं शिवपूजनं प्रतिदिन मिष्टान्नपानं गृहे ॥ साधोसंग मुपासतेहि सतत धन्यो गृहस्थाश्रमः ॥ 5 - ८ - स सवचा अहा आनंदाकडे कां ? - मनुष्यपत्राच्या मनाची धाव छंदानरूप आनंदाकड आहे प्र३ मार्गे सिद्ध झाले. मवीचाच ओढा आनंद कडक असावा, असा प्रश्न हज उत्पन्न होतो. मन सच्च निंदापासून अन्न झाल्याकारणाने आनंद । त्याची जातिस्वभावच माह. एखादा उंदीर बिळातून बाहेर पडनांच बीळ झांकलें गेलें म्हणजे तो त्याच्या शोधार्थ सैरावैरा धावू लागून, या को-यांन त्यो कोपन्यांना, अणि रया कोप-यातून ह्या कोप-यात, ज्याप्राणे धुंटाळू लागतो, त्याप्रमाणे मनाची जबळ उडाली अहे. मन पर प्रश्वर प सुन - निल्याचचर अविद्य'मायारूप आव ण आत्म्याअाई पडुन न्याची आणि मनाची नाडतोड झाली, तेव्हांपासून नाला विश्रांति नाहीं, सदासर्वकाळ आनंदाच्या शोधार्थ रिभ्रमण करून त्रिभुवन धुंडाळीत अाहे. र सुखाची मंदिरे. . बाळपणी मन अगदी पूर्ववस्थेत असल्या कारणाने सुखाचे काय ऊँ वसातस्थान में माता वट. निजपासून क्षणमात्रही दूर होणे न्यास दुःसड होते जलजसे मनुष्य में होत जाते, तसस' मनाचा विकास होऊ ल गु ईशसाटे आणि जीवन ष्ट या अपार पारावाराकडे त्याची नजर गली म्हणज, न्याला हर : एक वस्तु : माय वाटन आपले जीव दशा सुख तेथे अहे म म नु, तिच्याच भजन ने लागते. नाना प्रकारचे खळ याला अः कपून घन. तारुयाचा प्रभाव हे नांच अंग मदनाचा संचार होऊ लाग । मन चा विकार वाढू लगन हरएक वस्तूचे स्वरूर कळू लागते. इंद्रयाच्या ठिकाणी नवतीचा पूर भरून ज तो. ३.६३, स्प; रूप, रस आणि गध होंच काय ती सुखात्री आणि आनंदाची वि समंद वाटू लागतात. त्या विषयाच मुरूसाधने कनक आणि धांना यासारखे नंदनवन त्र ठोक्यांत नाही, अशी पई छतरी होते. सुकलसुबमा सुदना " हे वाक्य केवळ श्रुतिनुल्य मन्य हों, अग्निनारायणाला जा जो इंधन प्राप्त होई, तो ते उ व भजन 3 ला अंगी मदनाच लागते. इंद्रन गध हैं
