तन १८९2] बरें." “ मुला, "सांटाक्लाज. दुसरे कोण ? " आहे काय ?" 45 होते; ह्मणून मटले की यंदाही तसेच होईल. हे ऐकून मुलगा जरा गोंधळला. त्याला वाटले की ठेवावयाचा असें मटले, तरी माझी जिन्नस मिळण्यास न जाणों; तो विसरला तर! पुन्हा त्याच्या मनांत विचार मला एक वर्षभर थांबले पाहिजे. मला गाडी मिळाली आला की आजपर्यंत सांटा जर कोणाची वस्तु आण- नाहीं तर किती वाईट वाटेल हे जर त्याला कळते, तर त्याने खचीत असे केले नसते. पण हे तरी नाहीं. तथापि आपला बाप काय सांगतो ते ऐकावें त्याने जाणून बुजून थोडेच केले? त्याला नावं ठेव- ण्यांत कांही अर्थ नाही. त्याला आठवण राहिली नसेल. तर त्याने काय करावे? असो. जो जो या "प्रभु येशू ख्रीस्त. ख्रिस्तावर जर तूं या गोष्टीवि- गोष्टीचा विचार करावा तो तो उलट ज्यास्त वाईट षयीं भरंवसा ठेवलास, तर तुझी निराशा होणार नाही. वाटते, ह्मणून त्याचा विचार न करावा हेच बरे.' त्याने जरी आपली समजूत अशा रीतीने करून घेतली, तरी पुढल्या वर्षभर या गोष्टीची वारंवार त्यास हे बापाचे बोलणे त्यास खरे वाटले. तरी त्यास आठवण होई, व आपण केलेल्या चुकीबद्दल त्यास फार सन १८८७ सालचा नोव्हेंबर महिना लागला. नरोबर नाहीं असें आपणांस कळले तरी ती बहुतकरून त्या वेळी पाळकाने आपल्या मुलास पुन्हा प्रश्न केला, 'मुला, यंदां तूं कोणावर भरंवसा ठेवणार?" बालबोधमेवा. १७९ या वेळी जे विचार आपण त्यांच्या मनांत भरवू तेच पुढे | बोलावे की न बोलावे असा विचार करीत तो बापाचे 'दृढ होऊन बसतात. हे लक्षात आणून न्ययार्क येथील तोडाकडे पाहून ह्मणाला, "मला वाटते-सांटावर- एका प्रसिद्ध पाळकाने सन १८८६ चे नाताळापूर्वी भरंवसा ठेवला-तर चालेल.." आपल्या मुलास विचारिले. बाप ह्मणाला, यंदां नाताळांत कोणचे बक्षीस मिळण्याची पुढे नाताळ येईपर्यंत या बापलेकांचे या विषयावर तुला फार इच्छा आहे ?" बोलणे झालेच नाही. मुलालाही हे आपण बरोबर केले "मला एक तीन चाकी पायगाडी मिळावी असे वाटते." नाही असे वाटले नाही. त्याच्या मनाची खात्री होती ती तुला कोण देणार ?' की, आपणाला गाडी खास मिळणार; ह्मणून तो मोठ्या आनंदांत होता. होतां होतां नाताळ आला. त्या दिवशी तो विसरणार नाही अशी तुझी पक्की खातरी मोठ्या पहाटेस तो उठला, व आपली बक्षिसे घ्यावयास 'होय, आहे. सर्व मुलांना पाहिजे त्या जिनसा जर आहे ? त्याची इतर बक्षिसे त्यास दिसली, परंतु ज्या तो आणून देतो तर तो माझीच जिन्नस कशी विसरेल?" जिनसेवर त्याचे मन बसले होते, तेवढी माया तूं ज्या कारणावरून ह्मणतोस की तो विसरणार नव्हती. ती नाही हे पाहून त्याचा केवढा हिरमोड नाही त्याच कारणावरून लावा का ताकदा झाला असेल बरें ! चित् विसरेल." त्याला अगदी रडू आले आणि तो आपल्या मनाशी ते कारण कोणते ?" ह्मणाला- "मी सांटावर भरवसा ठेविला याचा परिणाम असा "ते हेच की, त्याला पुष्कळ मुलांना नानात-हेच्या देणग्या द्यावयाच्या असतात, त्या सर्व त्याच्या ध्यानात झाला अँ? मला जर असें खास ठाउक असते असा कशा राहतील?" हा विसरेल तर मी त्यावर कधीही भरवसा ठेविला काय झाले न राहायाला?" नसता. आह्मीं ज्या ज्या जिनसेची इच्छा करावी ती तुझ्या ध्यानांत त्या राहतील काय?" ती त्याने आह्मांस पुरवावी, असे आजपर्यंत चालले "नाहीं." मगा तुझ्याच सारखा तो. ज्याला कधी विसर प; झाले पाहा कसे उल्टें तें ! आता काय करावे ? आपण डणार नाही अशाजवळ तूं आपले मागणे केले पाहिजे.” जरी त्यावर भरंवसा ठेवावयाचा नाहीं • ण्यास विसरला नाही, तर आतां तो विसरेल हे संभवत या उद्देशाने त्याने त्यास विचारिलें- "जो विसरणार नाही असा कोण आहे ?" तो देवाचा पुत्र आहे, ह्मणून त्याला विसर पडेल अशी भीति नाही. शिवाय त्यास लेंकरें फार आवडतात. सांटास सोडुन द्यावेसे वाटेना. ज्या गोष्टीची आपणांस वाईट वाटे. संवय लागते, जी गोष्ट आपल्या अंगवळणी पडते, ती गलीच सोडवत नाही. सांटाची व त्याची बरीच उख होती. इतकी त्याची प्रभूशी नव्हती. सांटा- र त्याची अद्यापि निराशा झाली नव्हती, ह्मणून 64 &6 व प्रभूवर भरंवसा " मुलगा- बाबा, या वेळी मी प्रभूवर भरंवसा ठेव- " णार आहे.
