“ कळी आली ? छान. कळीच्या हाताचा गुण. कळीनं कळी आणिली.
आता ती फुलेलं. तिच्या पाकळ्यांवर सोनेरी छटा दिसतील. प्रयोग
यशस्वी होईल. " फुला नाचत म्हणाला.
त्या दिवशो कळी मोठ्या उत्सुकतेने भेटण्यास आली होती. झाडावरची
कळी अर्धवट फुलली होती. सोनेरी छटा दिसत होत्या. केव्हा एकदा ही
- बातमी देऊ असे तिला झाले होते.
" कळ्ये, तुझे तोंड आज फुलले आहे. " फुला म्हणाला.
" कारण कुंडीतील कळी फुलणार आहे, आज रात्री तो फुलेल. पूर्णपणे
फुलेल. आता अर्धवट फुलली आहे. सोनेरी छटा दिसत आहेत. निळ्या
ढगांवर सोनेरी किरण तशी ती कळी दिसत आहे."
“ छान छान. माझा प्रयोग यशस्वी झाला. कळ्ये, किती तू चांगली;
किती हुशार. आता असं कर. ती कुंडी घोड्याच्या गाडीत घाल व घेऊन
जा. त्या प्रदर्शनाच्या ठिकाणी ने. ती तारीख जवळच आहे; हे फूल फुललं
-तरी दोन महिने कोमेजणार नाही. तू आपली रोजनिशी बरोबर ने.
शास्त्रज्ञ विचारतील. त्यांच्या हातात रोजनिशी दे. "
" परंतु बाबा कसे जाऊ देतील ?"
“ त्यांना विचारू नकोस. माझ्याकडे येत होतीस तो का त्यांना
विचारून ? तू पाप थोडेच करीत आहेस ?"
“ बरे मी जाईन."
" परंतु कुंडी नेण्यापूर्वी मला दाखवशील का ?"
" दाखवीन शिपाई माझे ऐकतील. रात्री बारानंतर घेऊन जाईन.
देईन कोणाच्या डोक्यावर रात्री आणोन हा. जाते मी. "
तो पाहुणा सारे ऐकत होता. “आज रात्री फुलणार का ? ठीक. "
असे म्हणत तो पटकन निघून गेला.
मध्यरात्र झाली. गस्तवाले गस्त घालीत होते. बाराचे ठोके पडले.
" आल बेल बराबर है." अशा आरोळ्या तुरुंगाच्या सर्व भागांतून
झाल्या. ढब्बूसाहेब झोपले होते. परंतु कळी उठलो. तिने दोन शिपाई व
दोन वॉर्डर बरोबर घेतले. तिने खोली उघडली. त्या दोन वॉर्डरांनी ती
कुंडी धरली. शिपायांच्या हातात कंदील होते. फुला दारात उभा होता.
तुरुंगातील प्रयोग ४१
