कुणी पाणिनी मानितो मूर्तिमत । गणावें गिवन् बोलती ज्ञानवंत ।
कळावी कशी योग्यता वास्तवीक । अम्हां, जे सदा मागतों रोज भीक ॥
स्वतंत्रा, तुवां दाविला नीट पंथ । तुला पाहुनी होत संस्फूर्त संथ ।
जिथें जात भास्वान्, नुरे अंधकार । तुझ्या दर्शनें भाषणें तो प्रकार ॥
पहाडापरी धीरधिंग प्रचंड । प्रतापप्रभा उज्वलन्ती उदंड ।
हरावा रिपू थोर अज्ञान, बंड । पुकारोनियां थोपटीले स्वदंड ॥
करोनी रिपू चीत, तो ज्ञान राजा । तुवां सद्भटे आणिला देशकाजा ।
किती मांडला उत्सवो त्या प्रभूचा । अहा वाढला थोर लोकीक भूचा ॥
अलंकार राष्ट्रास होसी अमोल । सुधेचा तुझा सिंधु होईल बोल ।
तुझें स्तव्य चारित्र्य आदर्श लोकां । जया पाहुनी संहरावें स्वशोका ॥
किंती सद्गुणवृंद वर्णू वरेण्या । मला, बुद्ध राजा, न हें शक्य, धन्या ।
तुझ्या पूज्य संस्तव्य पादांबुजाला । करोनी नती नम्र हा पूत झाला ॥
तुझा देह तो पांच भौतीक गेला । त्वदात्मा महाराष्ट्र लोकांत ठेला ।
तुझी संस्मृती नित्य राही जिवंत । सदा राहसी अंतरीं मूर्तिमंत ॥
- पां. स. साने.
