नमो विश्वनाथा नमो बुद्धिमंता । नमो तेजवंता नमो मानवंता ।
स्वभू तोषवीली, स्वभू भूषवीली । तिची कीर्ति, धीरा, दिगंतांत नेली ॥
धनाला, सुखाला विलासांदिकांला । स्तुतीला जनांच्या, नृपांच्या कृपेला ।
तुवां हाणली लाथ निःस्वार्थ होसी । परी कार्य केलें प्रचंड प्रकाशीं ॥
स्मृती पूर्वजांची किती स्तव्य दिव्या । किती शौर्य धैर्य प्रभा बुद्धि भव्या ।
परी तत्स्मृती टाकिली मालवोनी । जनांनीं जितात्मे गतश्री बनोनी ॥
स्मृती जागवीली, तुव कष्ट केलें । निराशादिकांतें लयालागि नेलें ।
तुवां ओतिला दुर्बलांती हुरूप । असें कार्य केलें, महंता, अनूप ॥
मलीना मनाला तुवां निर्मळोनी । मृतात्म्यांस तेजें तुवां चेतवोनी |
वरी राख जी संचली, फुंकरोनी । तुवां प्रज्वळीला पुन्हां ज्ञान वन्ही ॥
तुझा धीर गाढा, निराशा शिवेना । तुझा निश्चयो थोर केव्हां ढळेना ।
अहो निःस्पृहा, निस्तुला, निष्प्रपंचा । किती साधिलें कार्य नेसून पंचा ॥
तुझें तेज वैराग्य विज्ञान सिंधू । तयाच्या पुढें शोभती अन्य बिंदु ।
तुझा आयसी वज्रवत् दिव्य देह । प्रतापी सदा मूर्त उत्साह गेह ॥
तुझ्या बुद्धिला कांहीं नाहीं अगम्य । सदा डुंबसी ज्ञानगंगेत रम्य ।
किती पंकजें आणिलीं त्वां खुडोनी । मती आमुची गुंग होते बघोनी ॥
