या वर्षाच्या अखेरीस ते मध्यभागातर्फे कौन्सिलमध्यें निवडून आले. त्यांच्या अभिनंदनार्थ पुण्यास हिराबागेंत समारंभ झाला होता. डॉ. भाण्डारकर आणि गंगाराम भाऊ म्हस्के यांनीं गोखल्यांची स्तुति व गौरव केला. समारंभास गोखल्यांचे गुरु रानडे हेही हजर होते. गोखले हे जात्याच विनयशील आणि नम्र. भाषणाच्या अखेरीस ते म्हणाले " न्या. मू. रानड्यांनी मला हाताशीं धरिलें. त्यांच्या चरणांशी बसून शिकण्याची संधि मला मिळाली; म्हणूनच आज मला ही स्थिति प्राप्त झाली आहे. केवढी ही गुरुभक्ति? अलीकडे अशा प्रकारचे गुरुशिष्यसंबंध फारसे आढळत नाहीत.
१९०० पासून आपल्या मृत्यूपर्यंत गोपाळराव हे प्रांतिक नाहीं तर वरिष्ठ- कोणत्या ना कोणत्या तरी कौन्सिलचे सभासद होतेच. या वर्षीच्या पहिल्याच भाषणांत त्यांनी दुष्काळपीडितांची कष्टप्रद कथा निवेदन केली. सरकारचे त्यासंबंधीं कर्तव्य काय तेही सुचविलें. सर्व विधानें आंकडे देऊन सशास्त्र सिद्ध केली होती. अंमलदार कर कसा जुलुमानें वसूल करतात, ज्या अंमलदाराकडून कर वसूल केला जात नाहीं त्याला कसा दपटशा देण्यांत येतो हे खानदेश वगैरे जिल्ह्यांतील प्रत्यक्ष प्रमाणांनी त्यांनी सिद्ध केलें. या वर्षी सूट दिली तर ती पुढील वर्षी वसूल करण्यांत येते आणि अशा तऱ्हेने शेतकऱ्यांच्या माना या परंपरागत बाकीनें आंवळल्या जातात असे सांगून गोखले म्हणतात 'In the present situation of our peasantry, it is necessary to give many of them a fresh start in life, without placing the mill-stone of arrears round their necks. सरकारचें म्हणणें असें कीं, एक वर्ष जर दुष्काळाचें तर दुसरें सुबत्तेचें असले पाहिजे आणि दक्षिणेत पिकांची सरासरी काढून कर ठरविण्यांत आल्यामुळे सूट अगर तगाई देण्याची जरूरच नाहीं. या विधानांची विफलता आणि त्यांतील फोलपणा त्यांनी पटवून दिला. शेतकऱ्यानें कर्ज काढून कर देऊं नये या शब्दाची 'कर्जानें
पान:ना. गोखले चरित्र.pdf/१०३
या पानाचे मुद्रितशोधन झालेले आहे
कौन्सिलांतील कामगिरी.
