| २३ |
| २१. आत्मस्थिति. |
८९. अंगीं ज्वर तया नावडे साकर । जन तो इतर
गोडी जाणे ॥ १ ॥ एकाचिये तोंडी पडली ते माती ।
अवघे ते खाती पोटभरी ॥ २ ॥ चारितां बळे येत असे
दांतीं । मागोनियां घेती भाग्यवंत ॥ ३ ॥ तुका ह्मणे नसे
संचित हें बरें । तयासि दुसरे काय करी ।। ४ ।।
| ____ |
९०. आंधळ्यास जन अवघेचि आंधळे । आपणासि
डोळे दृष्टी नाहीं ॥ १ ॥ रोग्या विषतुल्य लागें हें मिष्टान्न
तोंडासी कारण चवी नाहीं ॥ २ ॥ तुका ह्मणे शुद्ध नाहीं
जो आपण । तया त्रिभुयन अवघे खोटें ॥ ३ ॥
९१. न लगे चंदना पुसावा परिमळ । वनस्पतिमेळ
हाकारुनि ॥ १ ॥ अंतरींचें धांवें स्वभावें बाहेरी। धरितांही
परी आवरेना ॥ २ ॥ सूर्य नाहीं जागे करीत या जना ।
प्रकाश किरणा कर म्हूण ॥ ३ ॥ तुका ह्मणे मेघ नाचवी
मयूरें । लपवितां खरें येत नाहीं ॥ ४ ॥
९२. चंदन तो चंदनपणें । सहजगुणें संपन्न ॥ १ ॥
वेधलिया धन्य जाती भाग्यें होती सन्मुख ॥ २ ॥ परिसाअंगीं
परिसपण । वाणोनि ते राहिलें ॥ ३ ॥ तुका ह्मणे
कैंची खंती । सुजाती ते टाकणी ॥ ४ ॥
९३. जेवीं नवज्वरें तापले शरीर । लागे तया क्षीर
विषतुल्य ॥ १ ॥ तेवीं परमार्थ जीही दुराविला । तयालागीं
____________________________________________
१ तुका ह्मणे अशाला खंती कशाची ते आपल्या जातीचा उत्तम
गुण टाकीत नाहीत.
