पण संस्थेत जाण्यापेक्षा भावाच्या दारात कष्ट केलेले परवडतात त्यांना. भावाच्या दारात अन्नावारी मरेस्तो काम केले तरी अब्रू चार जणात झाकलेली राहाते. संस्थेत जायचे म्हणजे चार माणसांत भावाला नि सासऱ्याला कमीपणाचे." ही अशी भूमिका सर्वांना मान्य असणारी! पहिले दोन तीन महिने असेच गेले आणि एक दिवस एक तरणीताठी, धरधरीत नाकाची बाई विचारीत आली, "लूह्याबाई हितचं राहातात का? मला हस्तकीण बाईंनी पाठवलीया. हाईत का घरात?" बोलण्यातही साधासरळ रांगडेपणा होता. लोहियावाई ती मीच, असे सांगताच पुन्हा पट्टा सुरू झाला.
"मी शांता. बोरगावची, जातीनं कुंभारीण हाय. नवऱ्यानं टाकलेल्या बायांना वकील देता म्हनं तुमी फुकटात. मला बी त्याच्याशी भांडान धरायचं हाय. ऱ्हायला यावंच लागल का हितं? आठ घरी धुणी भांडी घासत्ये मी. हरेक घरी दोन इसा म्हणजे चाळीस रुपये मिळतात. हितं फुकटात रहायला द्याल तर चोळी बांगडीला वर पैसे बी लागत्यालच, ते देणार का? नि काम काय करावं लागेल? पाठकीणबाईकडे बी भांडी घासत्ये मी. त्यांनी तुमचा जिम्मा…(खात्री) दिला म्हून हितवर आले. काय त्ये लवकर सांगा. मला कामाला जायाचं हाय!" धडाक्यातले बोलणे संपले नि पाणी मीच प्याले....
दिलासात राहण्यासाठी येणाऱ्या महिलेला जेवण, राहणे आदी मिळेच. शिवाय वरखर्चासाठी पंचाहत्तर रुपये दरमहा देत होतो. त्यामुळे शांताने दिलासा घरी येण्याचे ठरवले.
दुसऱ्याच दिवशी शांता दिलासा घरात राहायला आली. उंचनिंच, थोराड बांधा, भव्य कपाळ, धरधरीत नाक, पाणीदार डोळे, चालण्यातही वेग आणि झोक. बोलण्यात शब्दांना वजन. अशी ही शांता मनाने मात्र अत्यंत कोमल होती. ती आली नि तिच्या पाठोपाठ सोना, निर्मला आल्या. 'दिलासा घर' भरून गेले.
शांताला ना शिवणात रस ना खडू तयार करण्यात लक्ष. तिला पाणी भरणे, स्वच्छ झाडलोट करणे यात विशेष आनंद मिळे. पापड लाटण्यातही मजा वाटे. खूपदा सांगूनही शिवणाच्या वाटेला ती फिरकली नाही. बालसदनच्या मुलींना खसखसून आंघोळ घालणे, त्यांच्या तेल चापडून वेण्या घालणे यात मात्र
