इकडे संदीपानच्या घरातलं वादळ शांत झालं होतं. शालूचा राग होता. पण त्याच्याकडे कोण लक्ष देणार? पण लहानग्या बिट्टूची मात्र संदीपानला सारखी आठवण येई. सुधी लोकाच्यात काम करते. बापाला काम होत नाही. लेकरू वाळलंय असे कानावर येई. मन चळबळून उठे. मन कशात लागत नसे. एक दिवस त्याने दोन दांडग्या मित्रांना बरोबर घेतले. तिघे दगडवाडीला आले. बरोबर कपडे, पेढे घेतले. सुधीच्या बापाला भेटले. मायलेकराला घेऊन जातो म्हणाले. बापाने दुपारच्याला लेकीला खुशीने वाटे लावले. क्षणभर सुटकेचा श्वास टाकला. पण…
सांजच्याला गांवची माणसं सुधीला गाडीत घालून अंगणात आली. संदीपाननं दगा दिला होता. बिट्टूला घेऊन तो गेला होता. विरोध करणाऱ्या दुसऱ्या बायकोला मारहाण करून कुऱ्हाडीने कमरेत घाव घालून तिघेही पळाले होते. पोलिसात जावे तर तिथंही ओळख लागते म्हणे. वकील करावा तर तिथेही पैसा पाहिजे. म्हाताऱ्यात दम कुठे होता? गावातल्या तरुण मंडळींनी आंबाजोगाईचा पत्ता दिला. सुधी दुसऱ्याच दिवशी आमच्याकडे दाखल झाली. जखम फारशी खोल नव्हती. मुका मार मात्र खूप होता. पोलिसांमार्फत मोठ्या दवाखान्यातून तपासणी झाली. संस्थेत आधी आलेल्या चौघी दुःख घेऊनच आलेल्या. दुःखाचा रंग नि पोत वेगळा, एवढेच! चार दिवसात ती रमली. वकिलांकडे तिने एकच हट्ट धरला, की
"वकीलसाब, मला नवऱ्याकडून कायबी नको. फकास्त, माजं दूधपितं लेकरू मिळवून द्या." दुधानं ओली होणारी चोळी नि पदर पाहून कुणाचेही डोळे भरून येत. या दाव्यासाठी जिल्ह्याच्या गावी जावे लागणार होते. पण संस्थेने सारे केले. लेकराने मायला पाहाताच नोकराच्या हातातून उडी मारली. सुधीचा चेहरा फुलून गेला. बाळ आईला भेटले. बाळासह सुधी संस्थेत राहू लागली.
दिवस जात होते. सुधीला अक्षरे ओळखता येऊ लागली. सही करू लागली. शिवणाचे प्रशिक्षण सुरू होतेच, आमच्या संस्थेच्या मायच्या (मम्मीच्या) लक्षात आले की एक माणूस सारखा येरझारा घालतो. लेकरासाठी बिस्कीटचा पुडा आणतो. तो माणूस संदीपानच्या दुकानातला जुना म्हातारा होता. कधीमधी तो सुधीशी दोन शब्द बोलायचा प्रयत्न करी. पण हिने कधीही दाद दिली नाही.
