मोठ्या जीपमध्ये दाटीवाटीनं बसलेल्या मुली आज आपल्या गावी निघाल्या होत्या. ज्ञानाची, कौशल्याची शिदोरी घेऊन. या शिदोरीनं त्यांना दोन गोष्टी दिल्या होत्या. एक म्हणजे त्यांना घामाचा मोबदला मिळू लागला होता; पण महत्त्वाचा होता तो त्यांच्यात संचारलेला आत्मविश्वास. रस्त्यात असतानाच सोनीनं वडिलांना फोन केला आणि जीप एका साखर कारखान्यासमोर थांबली. उसाने भरलेल्या प्रत्येक ट्रॅक्टरमध्ये पोरींना त्यांच्या ओळखीचं, नात्याचं कुणी ना कुणी दिसत होतं. सगळा गावच इथं ऊसतोडीसाठी आलेला. अशाच एका ट्रॅक्टरमधून सोनीचे आईवडील आले... जळालेला ऊस तोडल्यामुळे नखशिखान्त काळे झालेले! लहान वयात आपण जिचं लग्न केलं; पण थोड्याच दिवसांत जी नवऱ्याकडून निघून आली, ती सोनी आज नर्स म्हणून काम करते, शहरात सांभाळून राहते, हे कौतुक सोनीकडे बघताना आईवडिलांच्या चेहऱ्यावरून ओसंडून वाहत होतं. थोड्या गप्पा झाल्या आणि सोनीनं आईच्या हातात काही नोटा ठेवल्या. स्वकमाईच्या. कौतुकसोहळा आनंदाश्रूनी भिजला. इतर मुलीसुद्धा हा क्षण आपल्या आयुष्यात आणायचाच, अशा निर्धारानं पाहत राहिल्या. आणखीही एक निर्धार मुलींच्या मनात होता... आपल्या बहिणींचा, मैत्रिणींचा जीवनमार्ग सुकर बनवणं!
