९०
केशवसुतांची कविता.
आशामेघालि चिन्तानल अजि विझवूं जाहलीसे तयार,
शब्दांनो ! मागुते या ! बहर मम मनीं नूत्ने येईल फार ! ४
सप्टेंबर, १८९२.
[६४]
दिवा आणि तारा.
श्लोक.
ताऱ्याला जमिनीवरूनि वदला गर्वें दिवा हें असेंः
"अस्पष्ट द्युति ही किती तव ! तुझा रात्रौ कितीसा असे-
लोकाला उपयोग ? मी, बघ कसा तेजा निजा पाडितों,
अंधारीं व्यवहार सर्वहि जगीं माझ्यामुळें चालतो !" १
तारा तो वरुनी दिव्यास वदला गम्भीर शान्त स्वरेंः-
"दीपा ! तूं म्हणतोस तें कवण तो लेखील खोटें बरें ?
जी वस्तुस्थिति ती परन्तु बघतां आहे जरा वेगळी,
अंधारावर तूझिया मम नसे बा! योजना जाहलीः २
"भांडीं, तीं मडकीं, डबे,-ढकलिसी अंधार यांपासुनी,
ब्रम्हांडांस परन्तु मी उजळितों, गेलीं युगें होउनी;
तेजानें वरुनी दिव्या ! खुलविसी तूं मानवी चेहरे,
आत्मे उज्ज्वल आंतले पण गड्या ! होतात माझे करें ! ३
"ज्ञाते, आणि भविष्यावादिहि, कवी, ते चित्रकर्ते तसे,
मत्तेजें फिरतात, अन्य जन हे तूझ्या प्रकाशें जसे;
तूझ्यासंनिध जो कवी लिहितसें त्यालाच तूं पूस रे-
'दीपाच्या लिहितोस तूं द्युतिबलें कीं तारकाच्या बरें ?" ४
२६ सप्टेंबर, १८९२.
