पान:कथाली.pdf/१८

ती संस्थेच्या आवारात शिरली. प्रतिभा समोरच होती. निरूचे हसून स्वागत केले आणि संजीवनीला स्वयंपाक घरातून पाणी आणायला सांगितले.
 'निरूपमा, मी तुझ्या दिराच्या बँकेतल्या माणसाकडे जाऊन आले. तुला आणि नलूताईंना उगाच भीती वाटत होती. तो साक्ष द्यायला तयार आहे. त्याने मला सगळी गाथा सांगितली. निरू, तुझ्या वडिलांनी त्याला शिव्या दिल्या म्हणून त्यांच्यावर त्याचा राग आहे. पण तुझ्यावर नाही. उलट तुझ्या दिराने त्याच्यामार्फत तुम्हाला गळ घातली याचा पश्चाताप होतोय.
 ...पण किती चुका केल्यात ग तुम्ही मायलेकीनी. तू जेव्हा पहिल्यांदा संस्थेत आलीस तेव्हा डॉक्टरकडे नेलं आम्हीच ना? संस्थेच्या कम्प्युटर सेंटरमध्ये शिकायला ठेवलं, तेही फी न घेता. कोणी केलं हे? डॉक्टरताई नेहमी औषधं देतात तेही संस्थेच्या विनंतीवरूनच ना? मग वकील लावताना का नाही आठवली संस्था? तुला तर माहीत होतं ना की संस्था मोफत कायदा सल्ला देते म्हणून! आल्या बघ वकिलीणताई.", असे म्हणत प्रतिभाने तिच्यासमोर चहाचा कप ठेवला.
 "आलीस ना? बरं झालं", असं म्हणत राणीताई ऊर्फ ॲड. सुजाता सोहन आत आली आणि तिने निरूपमला अगदी निक्षून सांगितले.
 "निरूपमा, आम्ही वकिलांनी इतर वकिलांवर टीकाटिपण्णी करू नये. ते आमच्या व्यावसायिक नीतीत बसत नाही. पण आजकाल 'वकिली' हा व्यवसाय न राहता धंदा बनलाय. तू त्या पवार ॲडव्होकेटना आग्रहाने सांग की बँकेतल्या, तुमच्या समोर राहणाऱ्या श्री. सावळकर यांची साक्ष काढा म्हणावे. जर त्यांनी त्यांची साक्षच काढली नाही तर मी काहीच करू शकणार नाही." आणि ॲड. सुजाता सोहन घाईघाईने निघून गेली. निरूपमला अंगातले त्राण गेल्यागत झाले. ती खुर्चीत तटकन् बसली आणि हमसून हमसून रडू लागली.
 प्रतिभा पाण्याचा तांब्या घेऊन आली. तिला तोंड धुवायला लावले. चहा गरम करून आणला. तिला प्यायला लावला. तिला लुनावर मागे बसवून तिच्या घरी सोडले आणि मगच ती संस्थेत परतली. निरूपमाच्या चेहेऱ्यावर धास्तावलेला भाव पाहून, स्त्रियांच्या एकूण प्रश्नांकडे दुरस्थपणे पाहून निर्णय घेण्याच्या दिशेचा विचार करणारे, प्रतिभाचे तटस्थ मनही भरून आले.
 घरात येताच निरूने आईला हाक दिली.

१२/कथाली