निरूपमाचे कॅलेंडरकडे लक्ष गेले. दोन हजार चारच्या जानेवारीची अठरा तारीख म्हणजे फेब्रुवारी अगदी पुढ्यात येऊन उभा राहिलाय.
पाहाता पाहाता सहा वर्षे उलटून गेली आहेत. पण या वर्ष उलटण्याला 'पहाता पहाता' हे उपपद जोडणं बरोबर होईल का? काल आईबरोबर ती दवाखान्यात गेली तेव्हा डॉक्टरीणबाई अगदी सहजपणे म्हणाल्या होत्या की पाहाता पाहाता सहा वर्षे उलटली. आणि त्यांनी आईकडे काहीशा काळजीने पाहिले.
"निरूच्या आई, ही औषधं ठेवली आहेत. आहारात पालक, मेथी, तांदुळजा आलटून पालटून देता ना? गूळ, शेंगदाणे, मोड आलेली कडधान्ये वगैरे जेवणात असते ना?..."
"होय ताई. हिचा बाप रोज दारू ढोसून येतोय. पेन्सनचे पैशे अर्धेमुर्धे त्यातच जातात. पन, मी म्हशीच्या दुधाचा पैसा त्याच्या हाती लागून देत न्हाई. आन् त्यांच्या सायबाला बी सांगून ठेवलंय. तो सायब बरा हाय. बिचारा दर महिन्याला हजार रुपये माझ्या हातावर ठेवतो. झेडपीतल्या डायवरला पेन्सन ते कितीसं? पन त्यातला अर्धा भाग देतो बिचारा. पण हा साहेब बदलला की पुन्हा...?" आईनेही पुढची काळजी बोलून दाखवली होती.
आज कम्प्युटर क्लासकडे निरूपमाचे पायच वळेनासे झालेत. या ठिकाणी शिकवायला जाऊ लागली त्यालाही तीन वर्षे उलटून गेली आहेत. ती क्लासमध्ये गेली की तिथले प्रमुख तिचं हसून स्वागत करतात. आणि अगदी न चुकता.
"बरी आहेस ना निरू?", असं विचारतात.
कॅलेंडर/९
