दंभ कीर्ति मान । सुखें टाकितो थुंकुन
जारे चाळवी बापुडीं । ज्यांना असे त्याची गोडी
हेंच त्याचे निःस्पृह उत्तर. ते म्हणाले, "धनाची, मानाची मला स्पृहा नाहीं. मला नको प्रतिष्ठा, नको राज्य. तुम्हांला शुभ संदेश देण्यासाठीं देवाने मला पाठविले आहे. माझ्या ईश्वराचेच शब्द मी तुम्हांला देत असतो. त्याचीच वाणी मी तुम्हांला सांगतो. याद राखा. मी आणलेला संदेश स्वीकाराल तर इहपरलोकीं परमेश्वर तुमच्यावर कृपा करील. माझा संदेश तुम्ही नाकारलात तरीहि मी शांत राहीन. धीर धरीन. तुमच्यांत व माझ्यांत ईश्वरच न्याय देईल."
मुहंमदांचे असे हे शब्द ऐकून ते थट्टा करीत, हंसत व निघून जात. मुहंमदांची श्रध्दा दिवसेंदिवस अधिकच दृढावत होती. कोणी त्यांना म्हणत, "तूं खरोखर परमेश्वराचा प्रेपित असशील तर चमत्कार कर. रिकाम्या विहिरी वहायला लाव. स्वर्ग खालीं आण. पर्वत उचलून दाखव. सोन्याचें घर बांध. शिडीवरून स्वर्गात चढ. " ख्रिस्तालाहि त्याचे विरोधक असेंच म्हणायचे, "दाखव आकाशांतला तुझा बाप, आण आकाशांतील अग्नि खालीं." मुहंमदांचे खरे अनुयायी होते त्यांनी चमत्कारांची कधींहि मागणी केली नाहीं. ते जे पहिले अनुयायी झाले ते पंडित होते, व्यापारी होते, सैनिक वीर होते. त्यांनी मुहंमदांच्या शिकवणीतील नैतिक श्रेष्ठता पाहिली. आणि म्हणूनच एकाकी मुहंमदाभोंवतीं सर्वस्वाच्या तयारीने ते उभे राहिले. त्यांना चमत्कारांचीं जरूरी नव्हती. मुहंमदांच्या भोंवतीं मरण मिळो वा जीवन, ते उभे राहिले. सारे जग त्या काळांत चमत्कारांसाठी हपापलेलें असे, परंतु या चमत्कारप्रेमी विरोधकांस मुहंमद म्हणाले, "ईश्वरानें चमत्कार करण्यासाठी मला पाठविलें नाहीं, तुम्हांला शिकविण्यासाठीं मला पाठविले आहे. त्या माझ्या परमश्रेष्ठ प्रभूचा जयजयकार असो. तुम्हीं त्याची स्तुतिस्तोत्रे गा. मी पैगंबर असला तरी माणसाहून का अधिक आहें? देवदूत सहसा पृथ्वीवर येत नाहींत. नाहीतर ईश्वराने प्रत्यक्ष देवदूतच येथे पाठविले असते व त्यांनी उपदेश दिला असता. ईश्वरानें सारे खजिने माझ्या हाती दिले आहेत असें मी कधींहि म्हटले नाही. अदृश्य गोष्टी मी जाणतो किंवा मी देवदूत आहे असेंहि कधीं म्हटलें नाहीं. ईश्वराची कृपा असल्याशिवाय स्वतः माझी माझ्यावरहि श्रध्दा बसत नाहीं. मी मलाहि मदत करू शकत नाहीं."
इस्लामी संस्कृति । ६९
