"कां, असें कां म्हणतां? असें कां बरें उत्तर देतां? असें उत्तर देण्याऐवजी तुम्ही असें म्हटलें पाहिजे होतें, 'आमच्या नगरीत तूं एक उपटसुंभ आलास. परंतु आम्ही तुझ्यावर श्रद्धा ठेविली. निराधार, अगतिक असा तूं आलास. आम्ही तुला आधार दिला. दरिद्री व परित्यक्त असा तूं आलास. आम्ही तुला घर दिले. अशान्त व दु:खी कष्टी असा आलास. आम्ही सांत्वन केलें." असें कां नाहीं म्हणत? अरे अन्सारांनो, तुम्ही असे म्हटलेत तर त्यांत का कांहीं गैर आहे, वावगे आहे? तें खरेंच आहे. मीहि साक्ष दिली असती कीं, तुमचें हें म्हणणे खरें आहे. परंतु असें उत्तर न देतां तुम्ही मघांचं उत्तर दिलं. हें पहा, अन्सार मित्रांनो, ऐहिक वस्तूंसाठी हृदयांत आसक्ति कशाला? ऐहिक वस्तूंसाठीं हृदयें अशान्त नका होऊ देऊ. उंट, गुरेढोरें, शेळ्या, मेंढ्या मिळू देत दुसऱ्यांना. तुमच्याबरोबर मदिनेंत मी येणार आहे. तुम्हांला मी पाहिजे का शेळ्यामेंढ्या? ज्या परमेश्वराच्या हातीं माझें जीवन आहे त्याची शपथ घेऊन मी सांगतों कीं, मी तुम्हांला कधींहि सोडणार नाहीं. सारें जग एका बाजूला गेलें व अन्सार दुसऱ्या बाजूला गेले तरी मी अन्सारांच्या बाजूने उभा राहीन. प्रभूची तुमच्यावर मेहेरबानगी असो. तुम्हांला, तुमच्या पुत्रपौत्रांना त्याचा आशीर्वाद असो. प्रभु तुम्हांला सदैव सुखांत ठेवो."
पैगंबरांची वाणी ऐकून अन्सार रडले. त्यांच्या दाढीवरून अश्रुधारा घळघळल्या. ते सारे एका आवाजाने म्हणाले, "पैगंबर, आमच्या वांट्यानें आम्ही खूष आहोत." आणि ते सुखी व समाधानी झाले. या प्रसंगानंतर लौकरच मुहंमद अन्सारांसह मदिनेस परत गेले.
回 回 回
इस्लामी संस्कृति । १२५
