यसरिबला परत जाण्यापूर्वी मुसबला आईला भेटावें असे वाटले. तो आईचा व आपल्या जमातीचा फार लाडका होता. परंतु नवधर्म घेतल्यापासून तो अप्रिय झाला होता. तो म्हणून अबिसिनियात गेला होता.
तो आईकडे गेला.
"अरे आज्ञाभंगका, मक्केत तुझी आई राहाते. त्या आईला आधीं कां नाही भेटलास ? मी तुला निरोप पाठवला होता की आधी मला भेट. परंतु तूं दुसरीकडे गेलास." आई म्हणाली
"आई, पैगंबर देवाचे आहेत. म्हणून त्यांची आधी भेट. मग तुझी, इतरांची"
"अजूनहि तूं धर्मच्युतच आहेस वाटतें?"
"मी पैगंबरांचा आहे. इस्लामवर निष्ठा ठेवणारा आहे."
"मुसब, तूं अबिसिनियांत गेलास. हल्ली यसरिबला राहतोस. किती कष्ट व दगदग! तूं घरीं सुखाचं राहणं सोडून असा वनवास का पत्करतोस? ते कष्ट का तुला बरे वाटतात?"
"आई, हें काय सांगत आहेस? कां मला माझ्या खऱ्या धर्मापासून वळवू पहात आहेस? आणि येथें मला पकडण्याचा तर नाहींना तुमचा बेत? परंतु मी निर्धाराने सांगतों कीं, माझ्यावर हात टाकील त्याचा मुडदा पाडल्याशिवाय मी राहणार नाहीं."
"जा नीघ, माझ्या समोरून कर तोंड काळे!"
आणि प्रेमळ माता रडूं लागली. तिचे त्याच्यावर फार प्रेम होते. त्याचा वियोग तिला सहन होत नव्हता. मुसब सद्गदित होऊन म्हणाला, "आई, ऐकशील? मी तुला प्रेमाचा सल्ला देतो. ईश्वर एक आहे व मुहंमद त्याचा पैगंबर आहे, अशी शपथ घे. मग तूं-मी एकत्र राहू शकू."
आई म्हणाली, "त्या चमचम करणाऱ्या ताऱ्यांची शपथ. मी तुझ्या धर्मात शिरण्याचा मूर्खपणा कधी करणार नाहीं. मी तुझ्यावर पाणी सोडले. आजपासून तुझा संबंध सोडला. मी माझ्या धर्माला चिकटून राहीन."
मुसब निघून गेला.
回 回 回
८६ ।
