पान:अ‍ॅलिस (Alis).pdf/६३

 "बैस ना. कॉफी घेणार ?"
 "नको."
 "प्रकृती वगैरे ठीक आहे ना ?"
 "हो, उत्तम."
 थोडा वेळ तो नुसताच भिंत, खिडकी, गालिचा हे आलटून पालटून बघत राहिला.
 मग मी म्हटलं, "रुस्तुम, तू काही खास उद्देशाने आला आहेस हे नक्की. इतक्या वर्षांनंतर तू सहज भेटायला आलास ह्यावर विश्वास ठेवण्याइतकी काही मी आता दूधखुळी राहिले नाही. मग काय ते सरळसरळ सांगत का नाहीस?"
 "अवन्ती, तू मला पुन्हा तुझ्या आयुष्यात जागा देशील?"
 "म्हणजे नेमकं काय ?" मनात आलं होतं विचारावं, ॲलिस मेलीबिली की काय ? पण नाही विचारलं.
 "म्हणजे अधूनमधून भेटशील?"
 "तू मला भेटणं बंद केलंस, तेव्हा मी तुला भेटत जाऊ नको असं सांगितलं होतं ?"
 "तसं नव्हे, पण आता परिस्थिती बदलली आहे."
 अजूनही काय म्हणायचं ते तो स्पष्ट म्हणत नव्हता. त्याच्या चेहऱ्यावर क्षमायाचना, दुःख, निराशा ह्यांचं असं काही विचित्र मिश्रण होतं की, क्षणभर मला त्याची दया आली.
 मी म्हटलं, "रुस्तुम, काही काळापूर्वी मी तुला माझं सर्वस्व देऊ केलं होतं. आठवतं तुला ? आता तू माझ्याकडून नक्की काय मागतोयस त्याचा मला थांग लागत नाहीये, पण ते जे काही असेल ते देणं मला शक्य नाही."
 "तुझ्या आयुष्यात दुसरं कुणी आलंय ?"
 "तो तुझा प्रश्न नाही. असं विचारायला तुला लाज कशी नाही वाटत ?"
 "इतकी कठोर होऊ नकोस ग."
 "हा कठोरपणा नाहीये रुस्तुम मला तुझ्याबद्दल आता

अवन्तिका - ५९