অ্যান্য দুর্দা পাতদ্বগ দ্বান, দীঘলী दृष्टि सारखीच भेदक आणि काव्य "^ '"\" to firtí ୩rt r୍]] 7यवf यTन Tवरलेलें सिंहाचें कातड ओदून फाड़न यकसायास दोघेही सारखच उत्युक नाटयछटाकार दिवाकर याच उद्योगांत अखरपर्यत गढ़न राहिले. जगाच्या ढोंगीपणाला विटलेलें त्यांचें मन असंतोषांतच विराम पावल. पण्डित सग्न यांच्यांत हा कडवटपणा जरी भरलेला दिसतो, तरी त्याच हृदय जगद्वषाने पूर्ण पछाडलेलें दिसत नाही. या अर्धचन्द्राचा शेवट ' विगतप्राण सारमेयास' या कवितेनें त्यांनी केला आहे खरा, पण थोड़े खोल पाहतां त्याच कवितेवरून सिंहाचे खोटें कात डें पांघरलेलें कृत्र मेलें, आतां खरें तेजस्वी जग आपल्या स्वत:च्या स्वरूपांत चमकू लागेल अशी आशा ध्वनित केलेली दिसेल. 'बाल सारमेष्यास', 'सागरगोटे ' किंवा जगासंबंधींच्या तीन कविता यांमधून जगाच्या सांप्रतच्या स्वरूपाविषयी त्यांना वाटत असलेली निराशT स्पष्ट दिसते. आपण या जगाचे रहिवाशी नसून, चुकलेल्या फकिरांप्रमाणे उपरे आहोत, ही जडवादविरोधी कल्पना, जगावर मशिदीचें सुंदर रूपक करून त्यांनी पुढे मांडली आहे. शहरांतील 'संगीत शाळेतून' ऐकू येणा-या कर्णकर्कश' |ोंगाटावरून, या जगाला संगीत समजणा-यांची जुळतो न कुणाचा कुणास येथें सूर DL S DuS DDDDD S S SDDDDDS DuDDLDDLDL S DDBS S DDJS DDLSL ... -- - 『 -rに ण त्यांचें अंत:करण नैराश्यपूर्ण दिसत नाही. 'वळीव' व 'उल्का' कवितांमध्ये हर्षभरानें उसळणारी त्यांची रंगेल भावमाधुरं वर्ग्ल? णण्याची साक्ष देईल. सकृद्दर्शनी दिसणा-या बाहय स्वरूपाकडे 'र्ह'
