हे पान प्रमाणित केलेले आहे.
फार तर दोनतीन सेकंद लागले असतील; पण तो अवघी मला खूप लांब वाटला. अखेरीस एकदाचे ते टेबल संपले. शेवटी एकदाचे मी आणि आई समोरासमोर आलो आणि काय आश्चर्य आणि केवढा आनंद. आई खरोखरच माझ्याशी बोलली. काही तरी बोलली. काय बोलली ते आठवत नाही पण काहीतरी बोलली.
नाळ कापून मोकळा झाल्यानंतर तीनेक वर्षांच्या साठवलेल्या अनुभवाने मी एका वेळी तीन गोष्टींचा आडाखा मांडला. वेळ जमणार, आम्ही समोरासमोर येणार, आणि आई बोलणार आणि हे तीनही आडाखे बरोबर ठरले. याचा मला विलक्षण आनंद झाला होता. माझी ही पहिली आठवण. त्या आठवणीच्या भागीदाराशी दुवा जोडणारा शेवटचा प्रसंग माझ्यासमोर घडत होता.
थोड्या वेळात वैकुंठातील विजेरी भट्टीचे दार उघडले आणि एका अध्यायाचा शेवट झाला.
(शेतकरी संघटक, २१ मार्च १९९२)
■ ■
अंगारमळा । ३५
