१३
दिक्काल
गौरी विचारत होती, “आता परत ग कधी
खीर करणार?" मी म्हटले, "तुझ्या पुढच्या
वाढदिवसाला." खीर खाता-खाता ती थांबली.
तिने क्षणभर मोठ्या गंभीरपणे विचार केला व
परत विचारले, “म्हणजे पुढच्या मंगळवारी
ना?" सगळी भावंडे तिला हसली. ताई
म्हणाली, “अहा रे वेडाबाई! काल एवढं कोष्टक
शिकलीस तरी आपलं डोकं रिकामच. अगं
चोवीस तासांचा एक दिवस, तीस दिवसांचा एक
महिना व बारा महिन्यांचं एक वर्ष. बरोबर एक
वर्षानं तुला खीर मिळणार, समजलीस?" हे
कोष्टक गौरीला तोंडपाठ होते, पण ह्या
कोष्टकाचा तिच्या अनुभवाशी काडीमात्र संबंध
नव्हता. तिची कालगणना अगदी तिची स्वत:ची
अशी होती. “गौरे, आपण तासाभरानं गाडीत
बसून फिरावयास जाऊ' असे म्हटले म्हणजे ती
चटदिशी तयार होते व दर दोन मिनिटांनी येऊन
विचारते, “झाला का गं तास?" तेच फिरून
येताना "चला घरी, फार उशीर झाला" असे
म्हटले म्हणजे ती ताडतोब म्हणते, “आत्ता तर
