१७
वाटचाल
काही लोकांनी आम्हाला आतून ढकलले
व काहींनी बाहेरून खाली खेचले व आमचे पाय
जेमतेम धरणीला टेकले. सामान बरोबर आहे ना
हे पाहून कसेबसे आम्ही स्टेशनबाहेर पडलो तो
तेथेही गर्दीच. जमिनीवर बाजार पसरला होता व
मध्ये ठेवलेल्या हातभर वाटेतून माणसे सामान
पाठीवर किंवा डोक्यावर घेऊन चालली होती.
पंचवीस-तीस पावले चालल्यावर आम्ही एका
उघड्या मैदानाशी पोहोचलो. "तो पाहा देवाचा
तंबू. दर्शनाची नुसती गर्दी उसळली आहे."
माझ्याबरोबरच्या गृहस्थांनी दाखवले. मैदानात
माणसांची दाटी झाली होती व त्यांच्या
डोक्यावरून एक एकखांबी मळकट तंबू दिसत
होता. त्यातच पालखी एका दिवसासाठी
विसावली होती. रस्त्यावरची, मैदानातली व
आगगाडीतली सर्व गर्दी ज्ञानेश्वरांच्या पादुकांवर
डोके ठेवण्यासाठी उसळली होती. आम्ही तिकडे
न वळता आमच्या बि-हाडाकडे गेलो. एक
मध्यम वयाचे गृहस्थ आम्हाला सामोरे आले.
त्यांनी माझ्याबरोबरच्या गृहस्थांना बसवून घेतले
व एका लहानशा भिंतीपलीकडे बायका बसल्या
