जनांत आले कीं, हर्षराजा हा उदारमनाचा व दयाळु खराच ! लहानपणच्या
स्वच्छंदवर्तनामुळे मजवर लोकापवाद होते तरी त्याचें मजवर प्रेम दिसलें,
त्याचा मजवर खरोखरीच रोष असता तर त्यानें आपली प्रसन्नता दर्शविली
नसती ! मी आपली वर्तणूक सुधारावी व अधिक गुणवान् व्हावें, असा मात्र
त्याचा रोख दिसला ! आश्रितांनीं अधिक गुणवान् व्हावें, असें इच्छिणें
योग्यच आहे ! थोर असतात ते न बोलतां सवरतां आश्रितजनांस कृतीनेंच
सद्गुणांचें शिक्षण देतात ! धिक्कार असो मला कीं अशा गुणवान् राजाविषयीं
मी भलतीच कल्पना केली होती ! तर आतां माझे खरे स्वरूप त्याच्या
ध्यानांत येईल अशी मी वर्तणूक ठेवीन. असा विचार करून तो राज-
शिबिरापासून निघून आपल्या आप्तांच्या घरी जाऊन राहिला.
यानंतर थोडक्याच दिवसांत बाणकवीची छाप हर्षराजावर पडून संतुष्ट
झालेल्या श्रीहर्पाने बाणकवीस सन्मान, प्रेम, वित्त, विश्वास इत्यादिकांच्या
परमावधीस नेऊन पोहोंचविलें !
शरहतूंत बाण आपल्या घरीं आला, तेव्हां हर्पराजानें त्याचा मोठा स-
न्मान केला ह्मणून त्याच्या आप्तमित्रांस फारच आनंद झाला. तो वर्णन करणे
खरोखरीच अशक्य आहे !
वाण मोठ्या आनंदानें आपल्या आप्तमित्रांसह हर्पराजाकडील व आपल्या
पूर्वजांसंबंधी गोष्टी बोलत बराच वेळ बसल्यावर त्यांच्या बरोबर भोजन
करण्यास उठला. भोजन होतांच पुनः त्याची आप्तमंडळी त्याजवळ
येऊन बसली.
मग सुदृष्टि नांवाचा पुराणिक नेहमीप्रमाणे पुराण सांगण्याकरितां आला.
१ शरद्वर्णन व बाणाच्या आप्तमित्रांच्या भेटीचें हुबेहूच वर्णन शेवटच्या उता-
ज्यांत दिले आहे ते पहा.
२ ' विनीतमार्येच वेपं दधानः पुस्तकवाचकः सुदृष्टिराजगाम । नातिदूरवर्तिन्यां
चासंद्यां निप्रसाद स्थित्वाच मुहूर्तमिव तत्कालापनीतसूत्रवेष्टनमपि नखकिरणैर्मृदु-
मृणालसूत्रैरिव वेष्टितं पुस्तकं पुरोनिहितं शरशलाकायंत्र के निधाय पृष्ठतः सनीड-
सन्निविष्ठाभ्यां मधुकरपारावताभ्यां दत्ते स्थानके प्राभातिकप्रपाटकच्छेदचिन्हीकृतमन्तर-
