या पानाचे मुद्रितशोधन झालेले नाही
केशवसुतांची कविता.
[६]
सृष्टि आणि कवि.
श्लोक
वयस्या, गाते ही मृदुघनरवें सृष्टि मधुर,
कसा गाऊं तीच्यापुढति वद मी पामर नर?
तशी ती गातांना श्रुतिसुभग तीं पक्षिकवनें
कशासाठीं गावीं अरस कवनें मीं स्ववदनें? १
मिषानें वृष्टीच्या खळखळ अशी सृष्टि रडतां
कुणाची ढाळाया धजल तसले अश्रु कविता?
निशीथीं ती तैशी हळु मृदुमरुच्छ्वास करितां
कवीची गा कोण्या त्यजिल तसले श्वास दुहिता?
ऑक्टोबर, १८८६
[७]
कविंतांअष्णिकार्वे. साफ.
अशी असावी कविता, स्कि
तशी नसावी कविता, म्हणून सांगावया कोंण तुम्ही कवीला अहांत मोठे थ्-पुसर्तो तुम्हांला. युवा जसा तो युवतीस पोहे
तसा कवी हा कवितेत पाहे; तिला जसा तो करितो क्तिंति’ तसा हिला हा करितो सुबुत्तळी’.
