पहिले दोन तीन महिने असेच गेले आणि एक दिवस एक तरणीताठी बाई, धरधरीत नाकाची विचारीत आली. "लुह्याबाई हितचं राहातात का? मला हस्तंकीणबाईनी पाठवलीया. हाईत का घरात ? " बोलण्यातही साधासरळ रांगडे पणा होता. लोहियाबाई ती मीच, असे सांगताच पुन्हा पट्टा सुरु झाला.
"मी शांता. तोरगावची जातीनं कुंभारीण हाय. नवऱ्यानं टाकलेल्या बायांना वकील देता म्हनं तुमी फुकतात. मला बी त्या शी भांडान धरायचं हाय. ऱ्हायला यावंच लागल का हितं ?. आठ घरी धुणी भांडी घासत्ये मी. हरेक घरी दोन इसा म्हाणजे चाळीस रुपये मिळतात. हितं फुकटात रहायला द्याल पर चोळी बांगडीला वर पैसे बी लागत्यालंच. ते देणार का? नि काम काय करावं लागेल? हस्तकीणबाईकडे बी भांडी घासत्ये मी. त्यांनी तुमचा जिम्मा ... (खात्री) दिला म्हून हितवर आले. काय त्ये लवकर सांगा. मला कामाला जायाचं हाय!" धडाक्यातले बोलणे संपले नि पाणी मीच प्याले....
दिलासात राहाण्यासाठी येणाऱ्या महिलेला जेवण, राहाणे आदी मिळेच. शिवाय वरखर्चासाठी पंचाहतर रुपये दरमहा देत होतो. त्यामुळे शान्ताने दिलासा घरी येण्याचे ठरवले.
दुसऱ्याच दिवशी शांता दिलासा घरात राहायला आली. उंचनिंच, थोराड बांधा, भव्य कपाळ, धरधरीत नाक, पाणीदार डोळे, चालण्यातही वेग आणि झोक. बोलण्यात शब्दांना वजन. अशी ही शांता मनाने मात्र अत्यन्त कोमल होती. ती आली नि तिच्या पाठोपाठ सोना, निर्मला आल्या. 'दिलासा घर' भरून गेले.
शांताला ना शिवणात रस ना खडू तयार करण्यात लक्ष तिला पाणी भरणे, स्वच्छ झाडलोट करणे यात विशेष आनंद मिळे. पापड लाटण्यातही मजा वाटे. खूपदा सांगूनही शिवाणाच्या वाटेला ती फिरकली नाही. बालसदनच्या मुलींना खसखसून आंघोळ घालाणे, त्यांच्या तेल चोपडून वेण्या झालाणे यात मात्र ती मनापासून रमून जाई. चौघडीच्या पातळ चपात्या करायचे जमत नसे पण थपाथपा भाकरी थापण्यात कोणालाही हार जात नसे. शांताचे मन अतिशय नितळ, खडकातून उसळ्या मारीत वाहात
