गंगाप्रार्थना
<poem>
( गीतिवृत्त )
श्रीगंगे ! भागीरथि ! जाह्नवि ! तुजकारणें असो नमन. श्रम न उरों देसी तूं; स्मरतां करिसी भवव्यथाशमन. ॥१॥
श्रीगंगे ! तूं माता, श्रीगंगे ! तूं पिता, सखा, भ्राता; श्रीगंगे ! तूं सदया, श्रीगंगे ! हरिसि तूं अघव्राता. ॥२॥
कर जोडुनि विनवितसेसं मीं दी, सुदीनवत्सले ! गंगे ! वरदे ! वर दे, जेणें ! श्रीहरिहरसद्गुणींच हा रंगे. ॥३॥
स्मरदहनें विश्वेशें सरिदीश्वरि ! वाहिलीस माथां; तें तव लवहि यश नयेचि श्रीगंगे ! अन्यतीर्थपाथांतें. ॥४॥
जो स्वर्णस्तेयी, गुरुतल्पग, विप्रघ्न, पीतमद्य, जन, म्हणसि, ‘ स्मरणेंहि करो भवें तो नरकभीत मद्यजन. ’ ॥५॥
तापत्रयार्त होउनि, जो येतो शरण तूज गंगेतें, माते ! त्याचें असतें जें कांहीं पाप, सर्व भंगे तें. ॥६॥
हरिहरयशसेंचि, तुझें बहु गोड सुयश सुरपगे ! लागे. कीं तव जळकण सेवुनि, वैकुंठातें सुराप गेला गे ! ॥७॥
स्मरतो तुझिया, जो जन योजनशतदूर, पादराजीवा, त्याही सद्रति देसी, तूं दीनोद्धारसादरा, जीवा. ॥८॥
गंगे ! तव प्रवाहीं मीनमकरभेककछपाहूनी सुरपद लघु कवि मानिति, यांचा सुखलाभ अछ पाहूनी. ॥९॥
कैलासीं वैकुंठीं तव हरिहर करुनि तोय दे वसती. भाट तुझी दुर्गाही, मग न दुजी कोण होय देवसती ? ॥१०॥
अमृताची तूं वापी, म्हणसी तप्ता जनासि ‘ ये बा ! पी. ’ बहुत निवविले पापी, एक त्यजिला न काय गे ! शापी ? ॥११॥
दर्शन या दीनातें देवनदि ! द्रवुनि देचि पाव कसी ? विधुसी, ताप हराया, हो, जालाया अघासि, पावकसी. ॥१२॥
श्रीगंगे ! स्मरले तुज जे, ते केले तुवां अनघ; टाहो भक्त मयूर करितसे; निववाया यासि, तूं घनघटा हो. ॥१३॥
तुज विनविलें यथामति, गंगे ! करुणा करूनि, मज पावें. ज्ञाते म्हणति, ‘ यशातें, स्वप्राणांतेंहि तेंवि न, जपावें. ॥१४॥
जाणसि सर्वहि भगवति ! ; सति ! देखसि सर्व; सर्व आइकसी; जरि न दया करिसिल तूं, विश्वाची म्हणविसील आइ कसी ? ॥१५॥
श्रीकाळभैरवा ! तूं काशीविश्वेश्वरासि, गंगेसी, विनवीं; तव उक्ति नव्हे, इतरांची जेंवि, तेंवि भंगेसी. ॥१६॥
श्रीरामसुतमयूरें, श्रीगंगाप्रार्थनार्थ, या आर्या पाठविल्या काशीप्रति; कीं दीनांच्या जपेचि ती कार्या. ॥१७॥
|
हे साहित्य भारतात तयार झालेले असून ते आता प्रताधिकार मुक्त झाले आहे. भारतीय प्रताधिकार कायदा १९५७ नुसार भारतीय साहित्यिकाच्या मृत्युनंतर ६० वर्षांनी त्याचे साहित्य प्रताधिकारमुक्त होते. त्यानुसार १ जानेवारी १९५६ पूर्वीचे अशा लेखकांचे सर्व साहित्य प्रताधिकारमुक्त होते. | 
|