पान:कमळाची पानं (Kamalachi pan).pdf/33

संपल्यावर एकत्रच परत आले. शेखर परत आल्याचं श्रेय त्याच्या आईवडिलांनी नरेंद्रला दिले. त्यांनी तो परत येण्याची आशा सोडूनच दिली होती.
 आम्ही बरोबर घालवलेल्या सबंध काळाचा आढावा घेतला तर माझ्यातला बदल नेमका कधी झाला हे सांगता येणार नाही. एवढं मात्र खरं की असा बदल झालेला आहे, शेखर माझ्या लेखी नुसता एक मित्र, अनेक संध्याकाळांचा सोबती, आमच्या कंटाळवाण्या होऊ पाहणाऱ्या आयुष्यात जरा मजा आणणारा माणूस राहिलेला नाही. हे मी एका विशिष्ट क्षणी स्वत:शी कबूल केलं. ह्यापेक्षा वेगळं असं काय आणि किती मला त्याच्याबद्दल वाटत होतं हे ठरवण्याच्या भानगडीत मी कधी पडले नाही. तशी गरजच नव्हती. कारण त्यामुळे मी नरेंद्रशी प्रत्यक्ष किंवा अप्रत्यक्ष प्रतारणा करते आहे असं मला कधी वाटलं नाही. जरी कधीकधी नरेंद्र अतीच अबोल आहे, किंवा त्याच्या ऑईल कंपनीतल्या नोकरीच्या बाहेर फारसा कशातच त्याला रस नाही, किंवा तो दिसायला जरा जास्तच नाजूक आहे, अशी टीका मी मनातल्या मनात करीत असले, तरी त्याची उंच सरळ अंगकाठी, गोरा रंग, धरधरीत नाक, हिरवे डोळे, बंडखोरपणाने उडणारे दाट मऊ केस, आणि ओठांच्या मुरडीत दिसणारी विनोदी स्वभावाची झाक, ह्या सगळ्याचं मला अगदी सुरुवातीला वाटत असलेलं आकर्षण अजूनही कायम होतं. शेखर कधी नरेंद्रची जागा घेऊ शकेल असं माझ्या स्वप्नातही आलं नव्हतं.
 आणि गंमत अशी की शेखरच्या सहवासातच मला नरेंद्रच्या आकर्षणाची जास्त तीव्रतेने जाणीव व्हायची. जातायेता त्याचा गाल कुरवाळायचा किंवा त्याच्या डोक्याचा हलकेच मुका घ्यायचा, गप्पा मारतामारता त्याच्या अगदी जवळ सरकून त्याच्या खांद्यावर डोकं टेकायचं, असं काहीतरी केल्याशिवाय मला राहवत नसे. नरेंद्र कधी प्रतिसाद देत नसे, पण झिडकारीत नसे. त्याची मूक संमती मला पुरेशी होती. शेखरचं अस्तित्व हे जणू मला आव्हान होतं नि मी त्याला माझ्या वागणुकीतून सांगत होते, "बघ आमचं एकमेकांवर किती प्रेम आहे. आम्ही किती सुखी आहोत."
 माझं नुकतंच लग्न झालं होतं तेव्हा एखाद्या मुलीवरून मी शेखरला खिजवत असे. तुला मस्तपैकी गटवील अशी एक हुशार मुलगी मी शोधून काढीन असं त्याला सांगत असे.

कमळाची पानं । ३३