पान:कमळाची पानं (Kamalachi pan).pdf/135

मी जे सांगेन ते खरं आहे असं मानशील तू? मानशील असं वचन दे मला. तरच मी त्याच्याकडे येईन."
 "दिलं."
 एका बाजूनं तिला आपला अपमान होतोय असं वाटत होतं. जरी आता सिद्धार्थानं विश्वास ठेवला तरी इतक्या दिवसांचा गैरविश्वास ती विसरू शकणार होती? त्यांच्या नात्यात जो उणेपणा आला होता तो कायमचाच होता. तरी पण दुसरा मार्ग काय होता? त्याला सोडून जाणं एवढाच. पण त्यात तरी तिला सुख लाभणार होतं? आणि मुलांचं काय? त्यापेक्षा तडजोड करून का होइना, संसाराची गाडी रुळावर आली तर बरं.
 सिद्धार्थ तिला ज्या माणसाकडे घेऊन गेला त्याच्याकडे बघून तिच्या अंगावर शहारा उठला. त्याचा तलम रेशमी सदरा, लांब केस, वरच्या ओठाला महिरप असलेली पातळ जिवणी आणि मधाळ आवाज, हे सगळं तिला किळसवाणं वाटलं. तिनं स्वत:ला सांगून पाहिलं की नुसतं बाह्यरूपावरून एखाद्याची किंमत करणं बरोबर नाही. पण तिचा मानसिक विरोध इतका प्रचंड होता की ती संमोहनावस्थेत गेलीच नाही. त्यानं तिला जे प्रश्न विचारले, ते सिद्धार्थानं आधी पढवून ठेवलेले, त्यांची तिनं सरळ उत्तरं दिली. ती तिथून बाहेर पडल्यावर सिद्धार्थाचं आणि त्या माणसाचं काही बोलणं झालं नि मग सिद्धार्थ बाहेर आला.
 तो म्हणाला, "पेशंटचं पूर्ण सहकार्य मिळालं नाही तर संमोहनविद्येचा काही उपयोग होत नाही."
 "मग आता पुढं काय?' तो काही बोलला नाही. दिवसभर त्यांचं काही बोलणं झालं नाही. रात्री सगळं आवरून झोपायला गेली ती अतिशय ताणलेल्या मनस्थितीत. कशाचा तरी स्फोट व्हावा आणि सगळं वातावरण मोकळं, निर्मळ होऊन जावं असं वाटत होतं. पण तसं काही झालं नाही. रोजचाच परिपाठ सुरू झाला. त्यानं तिला छेडायला सुरुवात केली. बराच वेळ ती काही बोलली नाही. शून्यात नजर लावून ऐकत होती. तिच्या शरीरातली नस न् नस तुटेल की काय इतकी ताणलेली होती.
 तो म्हणाला, "मी एवढा परोपरीनं तुला विचारतोय, तू काही बोलत का नाहीस?"
 "सिद्धार्थ, आता पुरे. हे सगळं माझ्या सहनशक्तीच्या पलिकडे चाललंय."

कमळाची पानं । १३५