"निरुपमा उठ. आधी तोंड धू. खिचडी खा. काकू माझंही ताट वाढा. मी थकून आलोय. चल उठ आधी." काहीशा कडक शब्दांत नवीनने बजावले. निरू मुकाट्याने खिचडी खाऊ लागली.
"निरू, कोपऱ्यापर्यंत फिरून यायचं का? चल मी येतो सोबत." नवीनने मऊ शब्दात विचारले. एवढ्यात झोकल्या चालीने अण्णांना आत येताना पाहिले.
"नको नवीन, मी आज थकलेय. झोपते मी. तूही दमला आहेस. नीघ तू...किती काळजी नि मदत करतोस रे", निरूचे शब्द पुरे होण्याआधीच नवीन निघून गेला होता.
आज झोपल्यावरही डोळा लागेना. जुन्या आठवणी विसरता येईनात. लग्नाच्या दिवशी मैत्रिणींनी चिडवून बेजार केलं होतं. निरूचा सतेज सावळा रंग जांभुळ्या रंगाचा शालूत निरुपमा अधिकच उठून दिसत होता. नववधूच्या मनातली पहिली रात्र तऱ्हेतऱ्हेच्या चांदण-चित्रांनी झगमगलेली असते. त्या पहिल्या स्पर्शाचा अनुभव. अंगाअंगातून उठणाऱ्या झिणझिण्या. अनू म्हणाली होती, मोकळ्या मनाने त्याच्या कुशीत स्वतःला मिटवून टाक. अवघा देह सतारीगत रुणझुणायला लागेल बघ. पण तसं काही घडलंच नाही. रमेश खोलीत आला. तिच्याकडे न पाहता त्याने कपडे उतरवले. नाईट ड्रेस घालून आडवा झाला. मध्येच खोकल्याची उबळ आली तेव्हा उठून बसला. परत झोपताना काहीशा तुटक शब्दांत बोलला, "सॉरी मॅडम, आज मी थकलोय. उद्या जमलं तर तुमचं पुस्तक ओपन करून पाहू. तुमी पण झोपा."
त्यानंतर पुस्तकाची उघडझाप अधून मधून होई. पण त्यात ना मन वाचण्याची उत्सुकता ना शरीराची नवी ओळख करून घेण्याची उत्सुक घाई.
खोकला वाढतच गेला. एक दिवस त्याच्या कंपनीतून निरुपमला भेटायला बोलवल्याचा निरोप आला. निरुपमा गेली. त्यांचे साहेब प्रौढ गृहस्थ होते.
"मुली, तुझ्या नवऱ्याला डॉक्टरला दाखवून घे. इथे कोणी नातलग आहेत का? त्याला सारखी धाप लागते. गेली सहा वर्षे कंपनीत बॉयलर सेक्शनमध्ये काम करतो हा. तुझं काय शिक्षण झालंय?" साहेबांनी विचारले. निरुपमा पदवीधर नाही हे ऐकून ते गप्प झाले. हळहळलेही.
कॅलेंडर/ १५
