पान:Paripurti.pdf/43

विकिस्रोत कडून
या पानाचे मुद्रितशोधन झालेले आहे


गौराई

'मुले खेळत होती. मधूनमधून गौरीचा

आवाज ऐकू येई, “माधव, आता तुझी पाळी.
आता तू मास्तर हो, आम्ही मुलं होतो... अरे,
असं काय? ताठ उभं राहून मोठ्यानं बोल ना?
असं तोंडातल्या तोंडात का बोलतात
मास्तर?...' मध्येच कशानेसा चंदू रडू लागला.
परत गौरीचा आवाज ऐकू आला, “बघू रे,
लागलं का आहे? हात्तिच्या! काहीसुद्धा लागलं
नाही, आणि आपला उगीच गळा काढून काय
रडतोस? सांगते ना? ऊठ बघू." तिचा स्वर
उंचावला, मी मुलांना हाक मारली, त्यांच्या
हातावर खाऊ ठेवला आणि गौरीला म्हटले,
‘गौरे, का ग सारखी त्या चंदूला दटावतेस?
पाहावं तेव्हा आपलं तुझं गुरकावणं चालू असतं.
नीट खेळावं." “अगं, पण मी काही उगीच
बोलत नाही. सारखा एवढंसं झालं म्हणजे यँ-यँ
करतो म्हणून म्हटलं..." असे पुटपुटून ती
आपल्या मित्रांना घेऊन पळालीसुद्धा. आणि रोज
हे असेच चालायचे. तिघेजण बरोबरीचीच, पण
जेव्हा पाहावे तेव्हा ही त्यांना शिकवायची,
त्यांची समजूत घालायची, प्रसंग पटल्यास त्यांचा

कैवार घेऊन आमच्याशी भांडेसुद्धा. “गौराई