भोवरा / १०५
चांगली दोन तास झोप झाली होती. पाऊस चालूच होता. बस निघाली. एका वळणावर वारा इतक्या जोराने आला की बसवरची ताडपत्री उडाली व एक वळकटी लांब फेकली गेली. सुदैवाने नदीत पडली नाही. आणखी अर्धा पाऊण तास खोटी झाली पण मी अगदी स्वस्थ होते. मंडीला संध्याकाळी पाच वाजता पोचले. दुसऱ्या दिवशीच्या सकाळच्या बसचे तिकीट घेऊन ठेवले, संध्याकाळी जेवले व निजले. रात्रभर पाऊस पडत होता, तो कधीतरी पहाटे थांबला.
सकाळी परत हमाल, परत बसची गर्दी व रेटारेटी. एकदाची जागा मिळाली. हवेत गारठा होता. आकाश निरभ्र होते. मनाला व शरीराला विश्रांती मिळाली होती. गाडी मंडी सोडून चढ चढू लागली. सकाळचे आठ वाजले असतील. परत तेरा हजार फुटांवर आम्ही येऊन पोचलो. कालचा निर्वृक्ष वैराण चढ आज उतरून जायचे होते. खालच्या दरीत धुके होते. मी समोर दृष्टी टाकली. क्षणभर, मी काय पाहते आहे ते लक्षातच येईना. काल न दिसलेली पर्वतांची शिखरे आज स्वच्छ दिसत होती, कोवळ्या उन्हात ती चमकत होती. सर्वांच्या शिखरांवर बर्फ दिसत होते. कालच्या वादळाने व पावसाने वातावरणातील धूळ खाली बसली होती. खाली पाऊस म्हणून
लागतो तो उंचावरती बर्फ म्हणून पडला असला पाहिजे. दर वळणाला शिखरे नाहीशी होत व परत दिसत. हां हां म्हणता वैजनाथला पोचलो. मी घाईघाईने उतरून मंदिरात गेले. मंदिर उघडे होते. सगळीकडे स्वच्छ झाडले होते. नुकतीच पूजा झाली होती. देवावरील ताज्या फुलांचा मंद वास सभामंडपात भरून राहिला होता. मी पाया पडून गाभाऱ्याला उजवी घालून देवळाच्या मागच्या बाजूला आले. मागे उंच उंच पर्वतांची एक लांबच लांब रांग पसरली होती व सबंध रांगच्या रांग बर्फाने चमकत होती. पर्वतांच्या कापलेल्या काळ्या भिंतींमधून ठिकठिकाणी हिमनद्या वाहात होत्या. प्रवाही पाणी पर्वत कापून काढते पण ते कापणे व बर्फरूपाने वाहणाऱ्या हिमनद्यांचे कापणे अगदी वेगळे असते. बर्फ घासत जाते- रोज काही फूटच जाते पण दोन्ही बाजू अगदी उभ्या कापीत जाते. त्या बाजू इतक्या सरळ असतात की त्यांवर बर्फ ठरत नाही. त्या काळ्याशार भिंती व मध्ये पांढरे शुभ्र चमकणारे बर्फ असे दिसते. एका विशिष्ट उंचीच्या खाली बर्फाचे पाणी होऊन सबंध रांग झिरपत होती. डोंगर कित्येक मैल दूर होते, पण
