पान:साथ (Sath).pdf/161

विकिस्रोत कडून
हे पान प्रमाणित केलेले आहे.

 " तू मुद्दाम त्याच्या बोलण्याचा विपर्यास करत्येयस. तू जे म्हटलीस ते त्याला लागलं, आणि रागाच्या भरात तो तसं बोलून गेला."
 " ठीक आहे, तुझंच खरं. पण डॅडींना वाईट वाटेल असं काहीही मी बोलू शकेन ह्याच्यावर माझा विश्वास नाही. माझ्या बोलण्याची ते तितपत फिकीर करीत नाहीत."
 " स्मिता, प्लीज-"
 " जाऊ दे ममी, ते आता उकरून काढुयाच नको. इतकी जुनी घटना आहे, आता काय एवढं त्याचं ? ममी, तू रडत्येयस ? रडू नको."
 ज्योतीने निग्रहाने अश्रू आवरले. तिला मुलीकडे. भीक मागायची नव्हती. तिला तिचा तिरस्कारही नको होता आणि दयाही नको होती.
 " तुझं बरोबर आहे," ती शांतपणे म्हणाली. " भूतकाळातल्या गोष्टी कशाला उकरून काढायच्या?" तिला जरा गम्मत वाटली की स्मिता जिला फार जुनी घटना म्हणत होती ती काही महिन्यांपूर्वीच घडलेली होती. ती आणखी म्हणाली, " आणि मी तुझ्याबद्दल काळजी करू नये हेही तुझं बरोबर आहे. तू आता स्वतःची स्वत: काळजी घेण्याएवढी मोठी झालीयस."
 स्मिता अनपेक्षितपणे म्हणाली, " रागावली नाहीस ना माझ्यावर?"
 " वेडे, रागवायचं काय त्यात?" ती हसत हसत म्हणाली, आणि स्मिताच्या चेहऱ्यावरचं सावट दूर झालेलं पाहून तिला कळलं की हेच स्मिताला हवं होतं.
 तिला लहानपणी पाहिलेल्या सिनेमातलं एक गाणं आठवलं. " तुझ्या प्रीतीचं दुःख मला दावू नको रे.” स्मिता हेच तिला सांगत होती. माझ्याबद्दल काळजी करू नको, माझ्यावर रागावू नको, माझ्यासमोर डोळयांतनं पाणी काढू नको. हया सगळ्यांचं मला ओझं होतं. तुझ्या दुःखानं मला बांधून ठेवू नको. मला मोकळं सोड, मला जाऊ दे.

१५४ : साथ