बारीकसारीक फेरफार करायला जावं तर सबंध इमल्यालाच तडा जायचा.
राम बाथरूममधून " छान पार्टी झाली. सगळ्यांना खूप मजा आली " असं म्हणत बाहेर आला. दर पार्टीनंतर तो जवळजवळ ह्याच शब्दात असंच म्हणायचा. तिच्या मनात आलं, हे ऐकण्याची माझी ही शेवटचीच वेळ. रामने दिलेली पार्टी अर्थात सर्व दृष्टींनी उत्तम असायची. पार्टी देण्यात त्याचा हातखंडा होता. कुठल्या पाहुण्यांना एकत्र बोलवायचं, पदार्थ कोणते मागवायचे, मरगळ आलेल्या पार्टीत चैतन्य आणण्यासाठी कोणते वाद सुरू करायचे, कोणत्या क्षणी हळूच एक थोडासा आचरट विनोद टाकून त्यांची साखळी सुरू करायची ह्या सगळ्यात तो पारंगत होता.
ज्योती नुसतीच म्हणाली, " हं!"
तो बिछान्यात शिरून त्याच्या बाजूचा दिवा मालवीपर्यंत थांबून मग ती म्हणाली, "राम, मला काही सांगायचंय तुला."
"बाप रे, तू म्हणजे एकदमच सीरियस झालीस. काय आहे एवढं?"
तिला जे सांगायचं होतं ते एकदम तिला नाटकात-बिटकात फेकतात तसलं वाक्य वाटलं. पण मग जास्त विचार न करता तिनं घाईघाईन म्हणून टाकलं, "मी तुला सोडून जाणार आहे."
" म्हणजे म्हणायचंय काय तुला, ज्यो?" त्याच्या आवाजात अजिबात धास्ती नव्हती.
त्यांच्या मित्रमंडळींत एक पद्धत होती. आपल्या नावाचा अशा तऱ्हेनं संक्षेप करायचा की, जणू इंग्रजी नावं वाटावी. रणधीरचा रॉन व्हायचा. विनयाची विनी, विक्रमचा विक. प्रथम जेव्हा राम तिला ज्यो म्हणायला लागला. तेव्हा ते तिला आवडल, खास त्यांच्यातच वापरायचं नाव म्हणून.
" जे म्हणायचंय तेच म्हटलंय मी"
" एकदम हे काय काढलंयस मला कळत नाहीये." आपल्यावर मोठा अन्याय होतोय, असा स्वर काढून तो म्हणाला.
ह्याबद्दल खूप दिवस विचार करून शेवटी आज पार्टी चालू
