१२ संगीत सौभद्र नारका अर्जुन- अरे पण मनिवयं, आपली स्वारी इतक्या गड. बीने किडे निघाला आहे ? नारद- अर्जगा वे प्रवासात असल्यामुळे नश्या मातल गाय पालने आहे हे नुला माहीत नाहामें दिसते. एक तर. [ राग बिहाग-ताल दादरा. ] लझाला जाली मी द्वारकापुरा ॥ देतो निज भागिनि राम कारंवश्वरा ॥ ५० ॥ उत्सब बहु थार हात ॥ मिळनिल भूपाल अमित ॥ भुर नर मुनि सर्व येत ॥ नट मक सकल जमत ॥ न मिळे शि मौज पुन्हा पाहण्यारा ॥१॥ अर्जुन- (बिन्न लोऊन व क्षारा सोडून ) एकूण एकदा कानावर पाली दुःखकारक बातो कधीही खोटी व्हावचा- ची नाही, हा अनुभव मनुष्यास वारंवार येत असून पुनः दुसन्या हात्मागा वाणी फमतोच. नारद- पण पाया. द्वारकेंनला समारंभ ऐकन तुला शानंद हाववाचा: असे अनून ही गोष्ट एकलांच न बाद- मला य दिसनांग! अर्जुन- काय सांगं भगवन् ! [ उद्धबा भाजबन कर जा, या चालीवर. ] मी कुमार ताहि कुमारी असतांना जामी एका ॥ बादलों खळला प्रमप्रिय झालो एकामेकां ॥ वरि- ल ती सुभद्रा मजला हा निश्चय साँ लोकां । वेळी आशाबद्ध
